SALLY Dansgezelschap Maastricht zoekt graag de interactie op met het publiek. En het Haagse Another Kind of Blue grossiert in voorstellingen die de virtuele realiteit verkennen. De gezelschappen bundelen hun krachten in BLOB (8+). Het resultaat is een vrolijke en bij vlagen ook poëtische meedoe-voorstelling.

Als Aaliyah Lien Bui een handschijnwerper op haar danspartner Sellam El Achari richt, werpt hij in eerste instantie een normale schaduw op het achterdoek. Maar al snel zie je verschil tussen danser en silhouet: andere lichaamsvormen en net wat afwijkende bewegingen, het klopt niet. Als er dan ook nog lukraak gaten vallen in de geprojecteerde ledematen krijgt het niet-pluis-gevoel de overhand. 

Op dat moment maakt de blob uit de titel zijn/haar/hun intrede. De amorfe en van kleur verschietende vlek verschijnt steeds op andere plekken op de vloer en daagt uit tot actie. ‘Volg mij’, wordt er bijvoorbeeld naast de blob geprojecteerd, of opdrachten zoals ‘waggelen’ of ‘dans wild’. Niet alleen de dansers maar ook verschillende kinderen uit het publiek worden uitgenodigd om achter alle verschijningsvormen van de blob aan te dansen.  

De met retro-bliepjes en -plopjes gevulde soundtrack van Wouter Gulikers versterken het gevoel dat iedereen op het toneel deel uitmaakt van een game. Tussen de verschillende spelniveaus door controleren de dansers of hun schaduwen alweer hersteld zijn. Hoe de verschillende spelvormen precies moeten bijdragen aan schaduwgenezing, dat blijft een beetje onduidelijk. De deelnemers aan die spelletjes – en in de helaas nogal teleurstellend gevulde zaal in de Amstelveense schouwburg is dat vrijwel het complete publiek – hebben het echter te druk met kruipen, springen en voetsporen volgen om zich al te druk te maken over dramaturgische logica.

David Middendorp, artistiek leider van Another Kind of Blue, is bekend geworden door zijn experimenten op het snijvlak van technologie en dans. Verschillende elementen uit eerdere voorstellingen zien we terug in BLOB. Zoals de schaduwen die hun eigen leven leiden uit zijn doorbraakstuk Blue Journey. En het poëtische slotduet, waarin de performers door een huiskamer zweven dankzij een vernuftige combinatie van livedans en projectie, is ontleend aan Flyland.

In de samenwerking met choreograaf Stefan Ernst van SALLY vallen de visuele trouvailles van Middendorp in een verfrissend nieuwe context. Ernst en zijn voortreffelijke dansers voegen een interessante choreografische lijn toe. En laat dat nou net een wat zwakkere plek zijn in de voorstellingen van Another Kind of Blue.

Nog belangrijker voor een acht-plus-voorstelling is de ervaring die Ernst en de zijnen meenemen op het gebied van participatie. De bewegingsspelletjes waar het publiek aan mee mag doen worden net zo enthousiast uitgevoerd door springerige zesdegroepers als ongemakkelijk in hun lijf zittende bijna-pubers. Het podium delen met zulke soepel bewegende performers als Bui en El Arachi zou intimiderend kunnen zijn. Maar het tegendeel blijkt waar. Met een vanzelfsprekende gratie en uitnodigende openheid nemen de dansers hun jonge co-performers mee. Voor de meedoeners op de dansvloer pakt dat net zo vrolijk uit als voor de plucheplakkers in de zaal.

Foto: Tycho Merijn