Hans Dorrestijn heeft vijf simpele woorden geschreven die het meest onverdraaglijke leed beschrijven dat ouders kan overkomen: ‘Kinderen horen niet te sterven.’ Als het dan ook nog hartverscheurend mooi door Jenny Arean wordt gezongen, is het dramatische beeld compleet.

Katja en Pom zijn in die hel terecht gekomen. Hun driejarig dochtertje is bij een verkeersongeluk omgekomen. Hun relatie bleek tegen die ellende niet bestand. Toch proberen ze op inventieve wijze te redden wat er te redden valt. Een onmogelijke missie, die wel prachtig theater oplevert.

In 1996 maakte Theo van Gogh de film Blind date naar een scenario van Valéry Boutade, een schuilnaam voor het trio Theo van Gogh, Renée Fokker en Peer Mascini. Zoals dat wel vaker met mooie films van Van Gogh het geval was, kochten maar weinig mensen een kaartje. Op initiatief van Thijs Römer, die het filmscenario bewerkte, krijgt de film van Van Gogh deze zomer in het Amsterdamse DeLaMar Theater een welverdiend nieuw leven.

Het interessante van de cast is natuurlijk dat Thijs Römer en Katja Schuurman ex-geliefden zijn, die ook nog eens samen een dochter hebben. Het zal ongetwijfeld het inlevingsproces wat hebben vergemakkelijkt, maar die twee hebben ook genoeg bewezen kwaliteit van zichzelf.

In de film speelt de geforceerd optimistische strijd tussen deze twee hoopjes ellende zich af in een bar, met de barkeeper zowel als smeermiddel en als onruststoker. Römer heeft het verhaal verplaatst naar een kinderspeelplaats, wat de situatie nóg schrijnender maakt. De barkeeper zorgt niet alleen voor de rode wijn, maar Francis Sinceretti (voormalig solist van Het Nationale Ballet) danst als een galante wesp om het stel heen.

Pom en Katja (in het openingspraatje in het tenue van een DeLaMar-medewerker benadrukt Katja Schuurman dat de naam Katja van het toneelpersonage niet een-op-een met haar zelf samenvalt) ontmoeten elkaar in de jaren na het ongeluk met enige regelmaat op het speelpleintje na het plaatsen van contactadvertenties: ‘Vlotte, gezellige, goedlachse vrouw zoekt lieve sympathieke man tot 45’ of ‘Journalist van een serieus opinieblad zoekt agressieve vrouw.’ Ze proberen via steeds nieuwe rollenspellen weer tot elkaar te komen. Schuurman wisselt heel mooi strenge, onderdanige en wanhopige stemmingen af, terwijl Römer wat vaker in een en dezelfde gemoedssfeer blijft hangen.

Die gesprekken beginnen steevast hoopvol, en Schuurman en Römer stralen dan ook even, zodat je verdomd voor een moment in een goede afloop gelooft. Katja heeft zelfs even haar hoofd op de schouder van Pom als ze in een botsautootje rondtuffen. Maar als via een klein tussenzinnetje de dochter ter sprake komt of de frustraties van de man weer op komt borrelen dat het seksleven na het drama totaal onderuit is gegaan, dan barst de etterende wond weer open.

Schuurman en Römer spelen dat spel alsof hun leven, of in ieder geval hun levensgeluk, ervan afhangt. Je hebt zo’n intens medelijden met die twee, die elkaar maar blijven aantrekken en afstoten. Met dank aan regisseur Ruut Weissman maken ze de treurigheid en het naderende onheil zo beklemmend voelbaar, dat je met lood in je schoenen het theater verlaat. Bij het openen van Teletekst staat op pagina 121 dat een meisje van drie jaar in Duinrell is verdronken. Krankzinnig.

Foto: Noortje van Gestel