Voor het Pianoduo Festival Amsterdam schreef componist Maciej Granat De betovering van Atlantis, geïnspireerd op de mythe van het gezonken eiland Atlantis. Onder begeleiding van pianoduo Lestari Scholtes en Gwylim Janssens vertelt Koningin Ynemma (Tamar Niamut) een verhaal over magie, liefde en verraad uit een tijd waarin toverkunst nog heel normaal was.

Een kleine krantenredactie (bestaande uit Lestari Scholtes en Gwylim Janssens) heeft het voor elkaar gekregen om de enige echte Koningin Ynemma van Atlantis te strikken voor een interview. De voorstelling begint dan ook met een bijna slapstick-achtige act van Scholtes en Janssens die zich voorbereiden op haar komst. Tussen de pianostukken door wordt er af en toe nog wat gevraagd aan Ynnema, wat eigenlijk onnodig is want de koningin zit toch al op haar praatstoel.

Met haar dagboek op schoot vertelt ze een op Romeo & Julia geïnspireerd liefdesverhaal over haar dochter en de prins van ‘de andere kant van Atlantis’. Het verhaal wordt in de verleden tijd verteld, wat het drama op het podium in de weg zit. Het weinig fysieke spel zorgt voor een statisch toneelbeeld, waardoor De betovering van Atlantis op afstand blijft. Daar komt bij dat het verhaal in taal magie mist en deze niet voelbaar is maar enkel wordt omschreven. Dit vraagt om flink wat concentratie van het publiek dat vooral bestaat uit ouders en jonge kinderen. De laatste groep wordt dan ook al snel onrustig.

De muziek van Scholtes en Janssens staat daar haaks tegenover. Hun samenspel is heerlijk en zelfs spannend om naar te kijken, en met je ogen dicht waan je je op een magische plek onder water. Dit lijkt te veel gevraagd van het publiek met een leeftijd van rond de drie jaar. Het is jammer dat de muziek en de tekst vooral naast elkaar bestaan, waardoor ze elkaar nergens versterken maar enkel afwisselen als losse fragmenten. Dit zorgt ervoor dat De betovering van Atlantis voelt als een stuk dat veel potentie en talent heeft, maar nog een heldere regie mist.

Foto: Edward Janssens