Eva Crutzen denkt er vaak over na: de compilatie van hoogtepunten die aan het eind van je leven in een flits aan je voorbijtrekt. Welke momenten zullen er bij haar bij zitten? Wat haar voorstelling betreft, daarvan heeft ze de belangrijkste momenten maar vast op een rijtje gezet in een anderhalf minuut durende samenvatting. Wie na afloop ervan weg wil, is vrij te gaan want beter dan dat zal het niet worden.

Eva Crutzen (1987), die haar opleiding volgde aan de Frank Sanders Academie en in 2012 de Publieksprijs won op het Amsterdams Kleinkunst Festival, speelt met Bankzitten haar eerste avondvullende programma. Eerder was ze echter al veelvuldig in het theater te zien, onder meer met of onder regie van Theo Nijland.

Zijn talige fijnzinnigheid zie je terug in haar kleinkunstliedjes: melancholische, verstilde nummers die eilandjes van rust vormen in een voorstelling die gonst van geestdrift en energie. Op de bank uit de titel wordt maar weinig gezeten. Crutzen heeft het druk, en dan voornamelijk met het uitbeelden van typetjes. De vrouwen die ze opvoert lijken soms wat willekeurig gekozen, maar o wat worden ze overtuigend gespeeld. Met strak volgehouden accenten en een idioom dat steeds naadloos aansluit bij de personages zet Crutzen ze neer: de hardlopende succesvrouw, het carnavalsmeisje dat niet van bier houdt, de vrouw die een gezelschapsspelletje speelt en niet tegen haar verlies kan. Met die sketches toont Crutzen niet alleen haar ongebreidelde fantasie, maar ook haar scherpe oog voor de moderne medemens en zijn hang naar bevestiging. Iedereen is met zichzelf bezig, lijkt ze te willen zeggen, of we ons daar nu van bewust zijn of niet.

Die rode draad moet je wel willen zien, want erg dwingend heeft Crutzen haar verhalen niet verbonden. Soms heb je het gevoel dat een scène alleen is gekozen vanwege de lol die de cabaretière er zelf aan beleeft; iets meer sturing kan Bankzitten nog wel gebruiken.

Maar dat de kleinkunst er met Eva Crutzen een originele geest bij heeft, staat vast. Dit dynamische powermeisje heeft haar angst voor de dood gevangen in prachtige zinnen en zingt ontroerend mooi terwijl ze het podium bespeelt alsof ze erop geboren is. Naarmate de voorstelling vordert groeit ze in haar personages, met als hilarisch hoogtepunt een vrouw die zelfs tijdens een begrafenis weigert haar mobiel uit te zetten.

De dood, dat is de andere lijn die Crutzen bijna onzichtbaar door haar verhalen heeft geweven. De compilatie van hoogtepunten was geen toevallig begin, je voelt dat er meer over te vertellen is. Eva Crutzen is nog lang niet uitverteld en daar kunnen we alleen maar blij om zijn.

Foto: Boudewijn Crutzen