Een volledige theatershow op basis van slechts één suggestie, elke avond honderd procent nieuw. Dat is de belofte van Boom Chicago voor de bezoekers van Bango! New form improv, noemen regisseurs Andrew Moskos en Mike Orton-Toliver het. Het is daarom onduidelijk waarom de groots aangekondigde New Form hooguit een half uur van de twee uur durende show inneemt.

In Bango spelen ze namelijk nog voornamelijk short form improv. Suggesties van het publiek vormen de basis voor een korte scène of sketch, afgewisseld met voorbereide stukjes stand-up. Het grote probleem van die De Lama-achtige geïmproviseerde scènes is het gebrek aan context en verhaalontwikkeling. Het zijn nietszeggende oppervlakkige sketches: Rhys Collier en Simon Lukacs proberen te bepalen of een petrischaaltje bewustzijn heeft of niet, door ernaar te kijken en het daarna de anderen te vragen. Zij weten het ook niet. Einde scène.

Dat wisselende niveau is vaste prik bij improvisaties. Maar de voorbereide stukjes zijn even nietszeggend als de improvisaties. De opening door een mannelijke en vrouwelijke host voelt even geforceerd aan als welkom geheten worden door de ‘komische duo’s’ van het Eurovisie Songfestival. Als de spelers zich voorstellen doen ze dat met toeristische comedy, gewijd aan het afkraken van hun vaderland – Verenigde Staten (Trump) en Groot Brittannië (Brexit) – en het afgezaagd lachen om Nederlandse zangers, gewoontes en gezegden.

Het enige leuke onderdeel voor de pauze is de stand-up van Tamar Broadrent. Zij weet de zaal op links-geëngageerde wijze te interesseren voor een belangrijk lesje feminisme, en toont eens te meer hoe moeilijk grappige vrouwen het hebben als ze zichzelf willen blijven. Met haar pruik-wisselingen en imitatie van Christina Aguilera heeft ze bovendien veel weg van een jonge Tineke Schouten.

Na de pauze komt dan eindelijk de lancering van de New form improv. Eén suggestie uit de zaal gaat zorgen voor een half uur aan associaties en improvisaties. Een speler vertelt een verhaal, geïnspireerd door het voorgaande. De rest haalt daar de beste scènes uit, waarna de dames afsluiten met een lied, begeleid door vaste muzikant Sacha Hoedemaker.

De persoonlijke verhalen van de spelers zijn interessant nu ze nieuw en oprecht zijn. De scènes krijgen richting, nu het verhaal en de context helder is. De humor sprankelt nu ze vrij zijn om te spelen met de snelheid van opeenvolgende scènes, de verwachtingen van de zaal en die van de medespelers. Een scène met twee sporters op de golfbaan die in aanvaring komen met twee boze pauwen getuigt van theatraal inzicht en ervaring bij de spelers en laat zien dat ze goed op elkaar zijn ingespeeld. De zingende Cene Hale en Tamar Broadrent stelen de show en hebben duidelijk veel plezier in het nieuwe format.

Dit feestje duurt maar een half uurtje en of het de moeite waard is, is helemaal afhankelijk van hoezeer je gecharmeerd bent van het improvisatieformat, en of je vrienden op het podium geroepen worden. Een tip: ga in het midden zitten. De zichtlijnen zijn niet van elke kant even goed, met name omdat vrijwel alle scènes plaatsvinden op het uiterste randje van het voortoneel. Zit je vooraan aan de zijkant, zoals deze recensent, dan zit je regelmatig naar een rug te kijken of naar een hoorspel te luisteren. Prima avondje uit voor toeristen en vrijgezellenfeestjes, maar niet erg memorabel.

Foto: Jelle Draper