Ze noemen zich brutaalweg Gravity & Other Myths (GOM) en na tachtig minuten adembenemende acrobatiek heb je de neiging ze nog gelijk te geven ook: zwaartekracht is een verzinsel van Isaac Newton. Een natuurwet die aantrekkingskracht beschrijft? Hou toch op. Voor wat het menselijk lichaam vermag bestaan geen wetten, lijken deze Aussies te willen zeggen.

Wat GOM in Backbone (ruggegraat) laat zien grenst aan het ongelooflijke. Met het begrip acrobatiek doe je ze royaal te kort. Natuurlijk, er wordt door de lucht gevlogen en er worden menselijke torens gebouwd, maar wat de voorstelling vooral zo indrukwekkend maakt is de schijnbare achteloosheid en het volledige gebrek aan stoerdoenerij. Alsof het allemaal even vanzelfsprekend is: je staat ’s ochtends op, doet wat rek- en strekoefeningen en je gaat aan het werk. En waarom zou je niet, als je driehoog staat (letterlijk: een van de vrouwen staat op het hoofd van de man onder haar die op zijn beurt weer op een andere man staat) doodleuk een dansje doen?

Waar doorgaans naar applaus wordt gehengeld na weer een acrobatisch hoogstandje, daar dendert GOM een kleine anderhalf uur keihard door. Naar open doekjes vissen doen ze niet. Hoezo applaus tussendoor? Wij zijn hier met elkaar een feestje aan het bouwen. Kijk maar: we trekken elkaars kleren aan, dollen een beetje door elkaar over te gooien of doen een kinderspelletje met elastiek. Dat zo’n elastiek snoeihard tegen je buik knalt, dat hoort er een beetje bij. Pijn is ook maar een mythe.

Het idee van een clubje vrienden dat met elkaar lief en leed deelt wordt vanaf het begin van Backbone gesuggereerd. De leden van de groep liggen verspreid over het podium, tussen een rij emmers, bundels stokken en wat los grut. Alsof ze de nacht hebben doorgebracht in een uitdragerij, na een rave bijvoorbeeld. Een enigszins uit de hand gelopen feestje waarna niemand nog zijn eigen kleren heeft. Dat feestje was veel te leuk om nu al afgelopen te zijn.

Dus gaan ze door. En daar mogen wij getuige van zijn. Voor de spelers/dansers/acrobaten zelf lijkt het alsof ze een beetje ginnegappen, een saltootje maken of in een scrum gaan staan om iemand daaroverheen te laten buitelen. Maar wij zien louter een wervelende groep mensen vol virtuositeit, waarvoor niets te buitensporig is. Perfect op elkaar ingespeeld, functionerend als één groot, levend organisme, gebruikmakend van ieders individuele kwaliteiten.

De twee muzikanten van het gezelschap voorzien al die buitelingen, hogeschoolacrobatiek en krachttoeren van de perfecte soundtrack en het ingenieuze lichtplan kan het toneelbeeld als bij toverslag veranderen van een rommelige setting in een feeërieke onderzeewereld waarbij de zacht bewegende stokken (bijna overbodig te zeggen dat die op de kinnen van de spelers balanceren) doen denken aan deinend koraal.

Backbone gaat ver over de grenzen van wat we circus noemen. Het is ultieme samenwerking, gestoeld op kracht, vertrouwen en discipline.

Foto: Shane Reid