Home is where the ass is – prijkt in cosy letters op de achterwand. Met vuig genoegen heet Gingerella haar publiek, ‘the poor children of normality’, welkom in haar huiskamer annex dome of assholism. ‘Normality’, herhaalt ze maar eens walgend. ‘Normality. Barf on that.’

Na de voorstelling vorig jaar in kortere versies op de zomerfestivals gespeeld te hebben, ging ze dit weekend in première op Festival Over het IJ in Amsterdam. De Blokloods op de NDSM-werf werd smaakvol omgetoverd tot woonkamer (plus illegale bar), met donkere doeken, veel glitters, veel kitsch en daar tussendoor knusse banken en stoeltjes.

Gingerella (Willemijn Zevenhuijzen) stelt ons direct voor aan haar partners-in-crime: Miss Black (Eva Zwart) en Miss Little Horny Kitten (Tessa Jonge Poerink). Voor drankjes kunnen we terecht bij de zwijgzame Mr. Satéprikker of haar nichtje Absinthia.

In Assholism – A-Story-Without-A-Story-But-With-A-Lot-Of-Ass wordt eigenaardigheid en lelijkheid tot hoogste schoonheid verheven. Middelmatigheid wordt met een meewarige blik beantwoord. Wij, het veel te keurige publiek, zijn in deze arena het slachtoffer – laat dat duidelijk zijn. ‘Life is like a driekwartsbroek: it’s ugly and never suits anybody’, constateert Miss Black. Deze personages laten de vergeefse pogingen om wel in het leven te passen dan ook genadeloos achterwege. Wat volgt is een cabaret van gefreakte acts, een schaamteloze ode aan het afwijken.

Pink Flamingooo, het nieuwe makerscollectief rondom Willemijn Zevenhuijzen, zet zich met deze debuutvoorstelling af tegen elke norm en voert dat concept tot in het uiterste door. Dus laat de voorstelling zich niet vangen in een vorm, genre of structuur. Assholism is een slap in the face van alle gangbare theaternormen. Er wordt schaamteloos (fysiek) op de toeschouwer gespeeld, scènes wisselen elkaar in schijnbare willekeur af, als er geslapen moet worden wordt er geslapen en de voorstelling eindigt niet, maar stopt abrupt, sputtert nog wat na, leeft eventjes op, dooft uit en deint toch weer door.

Assholism zet zich genadeloos en compromisloos af tegen de absurde neiging van de mens zichzelf in hokjes te plaatsen. Deze vuige personages, die ongefilterd zijn wie ze zijn, zeggen wat ze denken, knuffelen wie ze willen knuffelen en kotsen als ze moeten kotsen, sluit je al snel in je hart. Prachtig is de act waarin Miss L.H. Kitten op zoek gaat naar een vriend, met een angstaanjagend maar ontroerend fanatisme. Ze weet wat ze zoekt, maar ook wat ze niet zoekt. Als ze haar nieuwe vriend gevonden heeft klampt ze zich met zo’n oprechte vastbeslotenheid aan haar vast, dat je jaren aan oeverloze eenzaamheid achter die omhelzing vermoedt.