Wat doe je als je relatie op de klippen is gelopen en je bent de weg kwijt? Je kunt je volkomen klem zuipen en/of snuiven, op de sofa kruipen van de dichtstbijzijnde psychiater, of je kunt in het vliegtuig naar IJsland stappen en tussen de geisers en de fjorden kijken of je weer een beetje tot jezelf kunt komen. Helge Slikker koos voor de laatste oplossing, en het leverde als bonus ook nog een aardig theaterprogramma op.

‘Ik kon niet meer keren op de bergweg.’ Met deze zin opent Helge Slikker zijn muzikale roadtrip. Hij loopt wat op de zaken vooruit, want die ietwat te optimistisch ingeslagen bergweg komt pas later op zijn reis door het ruige IJslandse landschap ter sprake. Dan heeft hij al wat meer rust in zijn kop gekregen door de ontmoeting met een Iraanse kunstenares. Zij is haar land ontvlucht omdat zij haar kunst niet vrij kon uitoefenen, en aangezien Slikker zich ook een vluchteling voelt, is er een band. Als zij plots uit het godverlaten gat aan de noordkust van IJsland is vertrokken, rijdt hij haar zo snel mogelijk achterna naar Reykjavik. En als hij dan een linke bergweg inslaat, met een ravijn aan de ene kant en rotsblokken die nog wel eens over de weg kunnen rollen aan de andere kant, weet hij dat hij gewoon door moet rijden. Nee, niet meer keren.

Helge Slikker is misschien niet de meest bekende muzikant van het land, maar hij heeft al een aardige lijst van verdiensten bij elkaar gesprokkeld. Hij reisde met de band Miss Molly & Me en Happy Camper, het muziekproject rond toetsenist Job Roggeveen. Verder schreef hij theatermuziek voor Oostpool en De Toneelmakerij en componeerde hij muziek voor enkele films, waaronder Kauwboy, waarvoor hij een Gouden Kalf ontving.

In het theaterconcert As. wordt hij bijgestaan door de veelzijdige muzikant/producer Dave Menkehorst. Zij bedienen zich van een heel compact bij elkaar opgestelde verzameling elektronica, bas, gitaren en drumstel. Dat instrumentarium wordt vaak gelijktijdig bespeeld, waardoor het geluid van een complete band ontstaat.

De meeste liedjes beginnen als nummers uit het klassieke mellow singer-songwriters repertoire, maar krijgen bijna allemaal een indrukwekkend symfonisch karakter, waarbij de soepele stem van Slikker, die van warm tot Bee Gees castratenhoogte loopt, het constant spannend houdt.

De muziek maakt de voorstelling, daar ligt de echte kwaliteit van Slikker. Want de verhalen die hij vertelt zijn – op de ontmoeting met Nahid uit Iran na – niet superopwindend. Het verhaal van rust zoeken na een gecrashte liefde is weleens vaker verteld, en dan hou je het alleen interessant als het literaire, poëtische niveau hoog is. En dat valt bij Slikker wat tegen, het had wel wat minder mat gemogen.

Een liedje over het bijzondere IJslandse leven en landschap was ook wel op zijn plaats geweest. Nu zijn het vooral muzikale omzwervingen door het hoofd van Slikker, met veel liefdesverdriet.

En als we toch nog een beetje aan het mekkeren zijn: de slowmotion achtergrondbeelden van IJsland – met constant het silhouet van de wandelaar met gitaarkoffer – hadden ook wel iets minder eentonig mogen zijn. De voorstelling is toch niet voor niets mede mogelijk gemaakt door Icelandair.

Foto: Dave Menkehorst