In 2018 schreef de Amerikaanse componist Michael Gordon speciaal voor Cello Octet Amsterdam het stuk 8, een werk van ongeveer een uur dat door de musici uitgevoerd dient te worden terwijl ze in een cirkel zitten. Die opstelling is belangrijk omdat er op die manier muzikale motieven ‘doorgegeven’ kunnen worden, twee kanten op. Die twee cirkels vormen op elkaar samen een 8 maar zijn liggend ook een lemniscaat, het symbool voor het begrip oneindigheid.

8 is een hallucinerend werk. Door de opstelling van de musici, de doorgegeven baslijnen en de aanzwellende en weer terugtrekkende repetitieve klanken ontstaat er een muzikale ervaring die je het liefst met gesloten ogen zou ondergaan.

Omdat choreograaf Dunja Jocic deze compositie, live uitgevoerd door Cello Octet Amsterdam, koos voor haar nieuwe werk Arcus Cloud zit dat er niet in. Het kán natuurlijk wel, je laten onderdompelen in deze oceaan van magische klanken, maar dan mis je een indrukwekkend visueel spektakel. Jocic liet videokunstenaar Filip Mikic de hagelwitte vloer en achterwand van een stormvloed aan videoprojecties voorzien. Indrukwekkende beelden, overwegend in zwartwit, die de ene keer doen denken aan slagregens tegen een autoruit of een woeste sneeuwstorm, dan weer aan een meteorenzwerm of een bewegend glittergordijn.

Arcus Cloud betekent boogwolk. Deze meteorologische term, ook wel rolwolk genoemd, is meestal een teken voor naderend noodweer. Dat noodweer is in de voorstelling al in alle hevigheid losgebarsten. In de overrompelende lawine van beelden en klanken moeten de twee danseressen (Ornella Dufay-Miralles en Kalin Morrow) zich staande weten te houden. Het is Jocic’ choreografische kracht dat zelfs dat lukt. Niet door een grote rol voor de dans op te eisen, integendeel. In het eerste deel zijn zelfs alleen de musici aanwezig, linksvoor op het podium in een kring rond een cirkel van wit licht. Tergend langzaam wordt die cirkel uitgebreid met een diagonale strook licht waarna de in strakke latex pakjes gestoken danseressen kruipend hun opwachting maken.

Hun bewegingen blijven aanvankelijk traag, in een schril contrast met de gejaagde muziek. Soms versmelten de twee lichamen, dan weer stoten ze elkaar af. Alsof twee wezens zich staande moeten houden in het machtige natuurgeweld. De ene keer hulpeloos, verbeeld door schokkende bewegingen, de andere keer elkaar opzoekend om steun te vinden.

Omdat hun outfit ook sterk doet denken aan een wetsuit is een voor de hand liggende associatie dat hier een kolkende zee wordt verbeeld. Of een watersnoodramp. Maar relevant is dat niet. Het versmelten van muziek, beeld en dans levert een gesamtkunstwerk op waarin je je het best, met open ogen, volledig kan verliezen. Een koortsdroom waaruit je na een uur ontwaakt.

Foto: still gemaakt door Lex Vesseur