Hij rammelt olijk op een ukelele. Zingt. Haalt van alles uit een rugzak. Probeert te praten. Probeert contact te maken. Probeert te begrijpen. Hij is Kajetan Uranitsch in zijn solo Amatourist, een performance over een amateur op reis.

Uranitsch heeft een aanstekelijke energie en weet met een lichte theatrale taal een interessant gegeven bij de strot te grijpen. Hij doet zijn uiterste best om een nog in plastic ingepakte selfiestick uit het plastic hoesje te frummelen of het woord ‘worst’ op de juiste manier uit te spreken. Hij probeert aan het publiek een vraag te stellen bij een ansichtkaart van twee varkens en blijft die vraag met even veel geduld als charmante vrolijkheid herhalen als er weinig sjoege uit het publiek komt (omdat niemand de vraag kan verstaan). Hij reageert soms met merkwaardige geluiden, rent af en toe als een dolle in het rond en vernachelt de selfiestick compleet omdat hij geen idee heeft wat hij met het ding aan moet.

Zijn amateurisme kan hem weinig deren, hij blijft opgewekt verder ploeteren met het publiek, de dildo, de schuursponsjes en andere voorwerpen die uit zijn rugzak tevoorschijn komen. Uiteindelijk werkt Uranitsch in een klein half uurtje toe naar een door hemzelf benoemde ‘bonustrack’, een geweldige act met melk die menig Nederlander hem niet zal nadoen.

Hoewel de performance hier en daar een beetje neigt naar een opsomming van ‘wat kan ik allemaal (voor leuks) met…’ geeft het geheel weldegelijk op een speelse manier te denken over nieuwe dingen leren en het feit dat mensen en voorwerpen bij lange na niet altijd vanzelfsprekend te begrijpen en gebruiken zijn. Daarmee gaat Amatourist – op een prettig indirecte, humoristische manier – over het geploeter, het doorzettingsvermogen en de welwillendheid die integratie (waar, met wie en in welke vorm dan ook) vergt.