Voor een avond leek de Amsterdamse Kleine Komedie verplaatst naar zuidelijk grondgebied. ‘Kennen jullie het?’ vroeg Gerard van Maasakkers nadat hij zijn openingslied ‘Hee gaode mee’ had ingezet. Een voluit meezingende zaal liet horen dat de Brabantse bard ook in de hoofdstad een grote achterban heeft.

Van Maasakkers, vorig jaar bekroond met de Annie M.G. Schmidtprijs voor het beste theaterlied, bouwde zijn theaterconcert Allez rond evergreens uit zijn 35-jarig oeuvre en voegde hier en daar een nieuw nummer toe. ‘Hee goade mee’ is niet toevallig het openingsnummer: in zijn voorstelling neemt hij het publiek mee langs mensen die we kennen of vanavond voor het eerst zullen ontmoeten. De goedmoedige liedjeszanger heeft zichtbaar plezier in zijn onderonsjes met de zaal, die enkele keren mag meebeslissen over wat hij zal zingen.

Natuurlijk loopt Van Maasakkers tijdens zijn wandeltocht ook zichzelf tegen het lijf, zoals in het ontroerende ‘Kleine Gerard’ en ‘Mijn kind’, een mooie tekst van Peer Wittenbols die qua sfeer en idioom dicht bij de rest van de voorstelling blijft. Begeleid door Harry Hendriks op gitaar, Mike Roelofs op toetsen en percussionist Arthur Lijten laat Van Maasakkers in twintig nummers een groot aantal personages passeren: het jonggestorven zusje, de boerenzoon die zijn dromen ziet verkruimelen, de aardappeleters van Van Gogh (want geschilderd in zijn geboortedorp Nuenen). En als hij dan een lied over ons moeder aanheft (‘Liedje van altijd’), volgt er daarop natuurlijk ook een over ons vader (‘D’n boom’), ‘anders krijgen ze ruzie daarboven’.

Met zijn persoonlijke, melodieuze liedjes, gezongen in zijn streektaal, creëert Van Maasakkers een intieme sfeer, die hij nu en dan verbreekt met humoristische anekdotes. Zowel in zijn verhalen als in zijn liedjes blijft hij dichtbij huis; de Brabantse grenzen worden slechts overschreden voor een vakantie naar een Grieks eiland of een optreden in het land. Weemoed overheerst in deze voorstelling die muzikaal meandert van klein verstild naar meer uitbundig. Met de rug naar de zaal neemt Van Maasakkers de tijd om ook zelf te genieten van zijn band. Cynisme of somberte ontbreekt. Van Maasakkers is een artiest die het bijzondere ziet in het alledaagse. Een avond meekijken door zijn vriendelijke pretoogjes vervult de toeschouwer met mildheid en een prettig soort melancholie.

Foto: Ronald Rietman