De 34ste editie van de AKF Sonneveldprijs is gewonnen door het duo n00b met een bonte verzameling sketches, getiteld n00b speelt n00b. De Shaffy Cheque, een aanmoedigingsprijs voor oorspronkelijk talent ter waarde van 2500 euro beschikbaar gesteld door het Ramses Shaffy Fonds, ging naar Farida Laan voor haar programma De Assistent.

Presentator Raoul Heertje kon het maar nauwelijks bevatten dat er weer publiek in de zaal zat. Telkens als hij tussen de acts de tijd moest volpraten kwam hij er op terug. De drie finalisten leken er minder van ondersteboven te zijn. Ze speelden allemaal ontspannen en zelfverzekerd. Dat betekende zeker niet dat de drie programma’s van gelijk hoog niveau waren, want n00b sprong er echt bovenuit.

Farida Laan heeft een korte loopbaan als danser achter de rug en een langere carrière als beeldend kunstenaar en cartoonist. Maar de stilte van het atelier begon haar te vervelen. Ze gooide haar schilderijen weg en liet haar fantasie de vrije loop om een theaterprogramma te schrijven. Haar personage bevindt zich achtereenvolgens in een bunker en in een bos en treft daar totaal krankzinnige figuren en dieren aan.

Zo zien we in die overdadig gevulde gekkengalerij een opdringerige walnootverkoper, een vrouw die het principe huldigt dat pokdaligheid het beste uitkomt boven een zijden overhemd, een wetenschapper die de gevoeligheid van brandwerende broeken bestudeert en een chagrijnige gorilla op hoge hakken. De maffe stoet in het Land van Maas en Waal van Boudewijn de Groot is er niets bij.

De jury, met onder anderen Bodil de la Parra, Jeffrey Spalburg en Lucretia van der Vloot, had het idee dat Laan al die mentale ontsporingen benoemde om erachter te komen wie zij zelf is. Maar het leek na tien minuten toch vooral een wedstrijdje van Laan met zichzelf om te kijken of er nog meer absurditeit op de aardbodem te vinden is. Daardoor bleef het ondanks de soms geniale verbale drukte en opmerkelijke robot-choreografie uiteindelijk nogal leeg.

Bij Ramon Chatrer, die een problematische verhouding met zijn ouders heeft, was het heel wat duidelijker dat hij met een zelfonderzoek bezig is. Reeds als zesjarige vertoonde hij wreed gedrag in de zandbak en die nare trekjes komen ook op latere leeftijd met regelmaat bovendrijven. Als Chatrer achter de piano kruipt en over zijn interne worstelingen zingt dan is het puur genieten, en komt hij met prachtige zinnen: ‘Ik heb de ogen van mijn vader. Ik heb de nagels van mijn moeder……in mijn armen staan.’

Over het muzikale talent meldde de jury terecht: ‘Ramon heeft een mooie diepe stem, waarmee hij prachtig zingt op knap gecomponeerde nummers met mooie melodieën en harmonische wendingen.’ Helaas zijn de gesproken delen van zijn programma Roestplaats van beduidend mindere kwaliteit. Ongemakkelijk, weinig doortastend en eigenlijk oninteressant.

Bij n00b zien we het beste van de twee andere kandidaten terug: het absurdisme van Fardida Laan en de muzikaliteit van Ramon Chatrer. Maar waar het absurdisme van Laan uiteindelijk verstikkend werkt, weten Laura Bakker en Isabelle Kafando hun gekte steeds een andere richting op te duwen. De jury zag ‘een ontroerend komisch duo dat opvalt met soms schaamteloze teksten en het snelle schakelen tussen verschillende rollen en scènes.’

Het programma van een klein half uurtje van n00b is minstens zo intrigerend als de naam van het tweetal, dat zojuist is afgestudeerd aan de Amsterdamse Toneelschool & Kleinkunst Academie met de Top Naeff Prijs voor veelbelovend talent. Bakker en Kafando werden in de wandelgangen al Plien & Bianca 2.0 genoemd, maar hun schurende humor is te authentiek om ze in een vergelijkingshokje te duwen.

Wat is schoonheid? Hou eens op met dat gezeur over kwetsbaarheid. Wat kunnen eenden soms vreselijk arrogant zijn. En wat is het publiek ‘kankerlelijk!’ Zo daar kunnen we het even mee doen. De twee pittige en talige dames razen lekker door in hun pyjama-achtige outfit en hebben op de theateropleiding heel goed opgelet bij de lessen timing en techniek. Ze schuwen de platheid niet, maar weten er altijd net op tijd een slimme en soms puur aandoenlijke slinger aan te geven. Het is zap-cabaret met kolder, venijn en zelfspot, waarbij het publiek zich geen seconde hoeft te vervelen. Kom maar op, avondvullend.

Foto: Anne van Zantwijk