Met A New Dawn: Part II zetten breakdancer Redo en slagwerker Domniq een interessante samenwerking voort, die in 2020 begon. Met een mix van percussie, choreografie, spoken word en live-video zoeken de performers de balans tussen kracht en kwetsbaarheid.

In de mooiste scène van A New Dawn: Part II stuitert Redouan Ait Chitt – alias Redo – over de vloer terwijl hij een tekst uitspreekt. ‘Toen ik klein was dacht ik dat ik anders was.’ Zwevend in een plankhouding, nonchalant leunend op één hand, herinnert hij zich hoe zijn opa hem vertelde dat superhelden ook anders zijn.

Net als die superhelden zien we Redo door de lucht vliegen, om zijn as roteren en bevriezen in een beweging. De dingen die Redo anders maken – hij mist vanaf zijn geboorte een elleboog, een heup en vingers aan beide handen – hebben hem uniek gemaakt als performer.

Voordat Redo – in eerste instantie aarzelend, daarna steeds zelfverzekerder – het podium betreedt, is percussionist Dominique Vleeshouwer – alias Domniq – al enige tijd bezig alle mogelijkheden van zijn slagwerkbatterij te verkennen. Ook hij geeft in gesproken tekst, opgeschreven door Guus van der Steen, uitdrukking aan persoonlijke worstelingen. ‘Het gaat goed, maar mijn gedachten slaan soms ook op hol. Wat als van die 95% kans dat het allemaal oké is, ik die 5% ben?’

Muzikaal lijkt Domniq ook regelmatig op hol te slaan, met een wilde mix van akoestische trommelgeluiden en digitale samples, en ritmische invallen die over elkaar buitelen. Opwindend is het tafereel waarin de drummer in het rond holt tussen meters uit elkaar opgestelde trommels, waar hij al rennend een samenhangend ritme probeert uit te halen. 

A New Dawn II: Part II verandert regelmatig van karakter: nu eens is het een virtuoos solodrumconcert, dan weer is het een expressieve dansvoorstelling met slagwerkbegeleiding, terwijl er ook scènes zijn waarin danser en musicus wat nadrukkelijker samen optreden. Fraai is bijvoorbeeld de scène waarin de performers ruggelings tegen elkaar leunen, steeds een nieuwe balans zoekend, terwijl Domniq meditatieve klanken ontlokt aan een grote handpan. 

Niet alle elementen pakken even sterk uit. Zo verdwijnt alle vaart uit de voorstelling tijdens een lange vibrafoonsolo. Prachtig instrument, geweldig bespeeld, daar niet van. Maar in een voorstelling die wil gaan over het opzoeken van uitdagingen en de mogelijkheid van falen als je nieuwe wegen inslaat voelt dit muzikale intermezzo te perfect, te beheerst en te sereen. 

A New Dawn: Part II is op zijn sterkst op de momenten die een verwachtingsvol gevoel oproepen, het gevoel dat hoort bij het aanbreken van een nieuwe dageraad, die komt met eindeloze mogelijkheden. Zoals in een scène waarin Redo staand op een ladder zijn jeugdige bewondering beschrijft voor breakdancers. ‘Zo’n vrij gevoel, het lijkt wel alsof ze kunnen vliegen. Ik wil ook leren vliegen.’

Meteen daarop volgt de kwetsbaarheid: ‘Misschien val ik de eerste keer. Misschien voelt het eerst als falen. Maar wat als ik val en blijf vallen?’ Het antwoord geeft Redo in zijn dans: als hij valt dan veert hij gewoon op onnavolgbare wijze weer op.

Foto’s: Claudia Hansen