What You See Festival is een nieuw festival rond gender- en identiteitskwesties. In vijf voorstellingen, een symposium, films, feestjes en meer krijgen we in en rond het Utrechtse Theater Kikker een rijkgeschakeerd beeld van LGTBQI+-kwesties. We zijn immers niet zo binair als velen denken. De krachtige performance 71 Bodies 1 Dance van transman Daniel Mariblanca zorgde voor bewondering, herkenning en bemoediging in de zaal.

Na een introductie bij de Nederlandse première kleedt Daniel Mariblanca zich uit en staat hij minutenlang stil, frontaal naar de zaal. Hij heeft een kaal hoofd, geprononceerde spieren, borsten en een vagina. Dit is mijn lichaam, hier gaan we het mee doen vanavond.

Gaandeweg gaat hij zichtbaarder ademen en kromt hij zijn romp steeds verder naar voor en achter, en later ook opzij. Daarbij blijven zijn voeten strak naast elkaar op de grond staan. Je kunt allerlei kanten op, maar je zit ook vast aan de grond, aan tradities en cultuur. Na een tijd maakt hij zijn voeten los en draait hij steeds wijdere cirkels door de ruimte.

De muziek van Gunnar Innvær en Miriam Casal Madinabeitia bestaat uit een elektronisch akkoordendekentje met zwevende stemmen daarboven. Als die schokkeriger gaat klinken, worden de bewegingen dat ook. Dan wordt nog duidelijker hoe groot de lichaamsbeheersing van de danser is.

Mariblanca komt uit Barcelona, maar werkt al drie jaar bij dansgroep Carte Blanche in het Noorse Bergen. Deze voorstelling lijkt trouwens los te staan van het Noorse staatsgezelschap. Hij interviewde 71 transgenders uit heel Europa. Door de emoties in hun verhalen liet hij zich inspireren voor zijn abstracte bewegingen. In de foyer van Kikker, het theater met de mooiste vormgeving van Nederland, zijn op tablets de filmpjes te zien die Ursula Kaufmann maakte van de interviews. Die gaan natuurlijk over angst en twijfel, maar ook over begrip en bevrijding, en soms over een betere relatie met ouders als het hoge woord er eenmaal uitgeperst is.

Kracht en kwetsbaarheid, pijn en strijd, schaamte en trots, het komt allemaal terug in de bewegingen van Mariblanca. Na het lange eerste deel sleept hij met zakken en stort hij aarde uit over het speelvlak – donker, bedekkend en vruchtbaar. Hij besluit met een plechtig aangekondigde eigen compositie: zowel de woorden en de muziek zijn van hemzelf. De muziek bestaat uit het ritme van een vuist op een hand, de woorden zijn pussy en dick. Het is een vrolijk en licht einde, maar ook een beetje oppervlakkig. Die geslachtsdelen, het zal wel, maar wie voor zijn of haar gevoel geboren is met het verkeerde hang- en sluitwerk kan rekenen op een storm in het hoofd. En die is ingrijpend.

Foto: Ursula Kaufmann