Nu theaters na twee onrustige coronajaren de deuren weer hebben geopend, kunnen we voorzichtig vooruitkijken. Dat doen we in Zorg & hoop na corona met uiteenlopende theaterwerkers voor en achter de schermen. Vandaag: scenograaf Sanne Danz.

Zorg: ‘Alles start weer op, maar voor mij begint de grote leegte eigenlijk nu pas.’
‘Voor mij waren de afgelopen jaren heel vreemd. Ik sta aan de productiekant, er mocht al snel weer gerepeteerd worden, dus ik heb de hele coronatijd werk gehad. Het was eigenlijk alsof er niets aan de hand was, behalve dat op het moment dat de première en tournee zouden komen, er niets kwam. Omdat mijn gedeelte van het werk alleen maar in die voorbereidingsfase zat, kon ik iedere keer gewoon mijn factuur sturen. Natuurlijk is het ontzettend jammer en allesbehalve leuk om te werken voor iets wat op de plank blijft liggen, maar ik had tenminste geen financiële zorgen.

‘En nu zit ik in de gekke situatie dat alles weer gaat beginnen, maar mijn werk opdroogt. Al die voorstellingen van de afgelopen twee jaar worden langzaam maar zeker weer van de plank gehaald, dus ik heb ontzettend veel premières de laatste tijd, maar die decors waren allang klaar. De theaters worden gevuld met voorstellingen die al gemaakt zijn, dus voor mij ontstaat nu een grote leegte. En dat is eng.

‘Ik doe dit werk nu al dertig jaar, en heb vaker gedacht: nu houdt het op, en het kwam altijd weer goed. En tegelijkertijd moeten er ook nieuwe jonge mensen komen, ik vind het niet gek om plaats te maken, maar ik moet ook eten. Moniek Merkx zei laatst tegen me: het duurt drie jaar voordat de sector weer op zijn poten staan. Daar heb ik wel een nacht wakker van gelegen. Dat is voor mij te lang. Veel mensen om me heen denken dat ik nu uit een enorme donkere periode kom, maar dat is niet waar: het gat komt nu pas.’

Hoop: ‘Er is weer theater te zien! En dat is – juist nu! – zo belangrijk.’
‘Ik zie de wereld echt heel somber in. Ik vind het leven in deze wereld niet voor de poes: corona was nog niet voorbij of in Oekraïne dient de volgende ramp zich alweer aan. Maar mijn hoop zit in het werk dat we maken, en dat we eindelijk weer kunnen laten zien. Ik was donderdag bij Ik ben er even niet van Maas theater en dans en ik ben echt verliefd op die voorstelling. Het is op een bepaalde manier ook een soort coronavoorstelling geworden, die een heel poëtische ruimte maakt voor stilte, er even niet willen zijn. Een andere voorstelling waar je hoop van krijgt is Metamorfosen van Kwatta, omdat het laat zien wat er zo mooi is aan mensen: de veerkracht en de liefde.

‘Ik noem nu twee jeugdtheatervoorstellingen. Juist het feit dat kinderen en jongeren dat soort producties gaan zien, geeft me hoop. De wereld ziet er buitengewoon grimmig uit, en dit soort voorstellingen laten jonge mensen zien dat je niet op moet geven. En dat is zo ontzettend belangrijk.’

Vrijwel direct na het gesprek kreeg Sanne Danz te horen dat ze komende periode aan de slag kan bij een operaproductie in Bari in Italië. ‘Wel heel grappig, en niet voor het eerst, dat zoiets gebeurt. Zondagskind, zou mijn vader zeggen.’