Muziektheatergezelschap Orkater nam de eerste twee weken van juli het Amsterdamse Bostheater over, keurig conform de coronamaatregelen. Met hun Zwoele Zomer toont Orkater het belang van kunst en het samenzijn in deze onzekere tijden.

Het Amsterdamse muziektheatergezelschap toonde in het Bostheater drie verschillende producties dit jaar, met een speciale focus op de nieuwste Nieuwkomers. Zo speelde KONVOOI een derde adaptatie van hun succesvolle Ilias, dat eerder al op de Terschellingse stranden en in de vlakkevloertheaters te zien was. Ditmaal verruilden zij de bühne van het amfitheater voor de banken en plaatsten het publiek midden in de arena, om het publiek niet volledig uit elkaar te drijven en nog iets van een groepsgevoel te behouden.

Iona&Rineke toonden een vroege repetitieversie van hun nieuwe voorstelling XX. Ze zouden deze in de zomermaanden spelen op verschillende festivals, waaronder Oerol, maar daar stak COVID-19 een stokje voor. Spijtig, want deze zogenoemde guerrilla-versie prikkelt de verbeelding en maakt nieuwsgierig naar de volledige voorstelling. In de ‘Kleine zaal’ van het Bostheater vertellen vier jonge vrouwen middels een alternatief, indie muziekpallet waargebeurde verhalen over (onbekende) vrouwen.

Zo wordt in pijnlijk detail verteld hoe een jonge vrouw, die niets anders wilde dan wetenschappelijk onderzoek doen, haar eigen seksualiteit ontdekken en vrij zijn, op een brandstapel eindigt, omdat zij volgens haar Brabantse dorpsgenoten ‘met de duivel gelegen heeft’. Of het verhaal van Cindy Exposed, wiens volledige zoekgeschiedenis gepubliceerd wordt, waarna haar leven verwoest wordt door de wreedheid van het internet. Iona&Rineke weten al in deze guerrilla-versie het leed op microniveau mooi te versnijden met de structuren die dit op macroniveau mogelijk maken, zonder daarbij aan muzikale kwaliteit in te boeten.

Orkaters Zwoele Zondag was een tweeluik van optredens waarmee ook hun Zwoele Zomerprogramma afgesloten werd. De laatste Zwoele Zondag was meer een concert met een aantal korte monologen als intermissies, waarbij met name de verscheidenheid aan muziekstijlen binnen Orkater tentoongespreid werd. De mannen van Lars Doberman speelden samen met de brassband K.O. Brass meer jazz en, hoe kan het ook anders, grootse big band-achtige muziek, terwijl KONVOOI als een ervaren close harmony-groep van hun vervreemdende klankenspel een schitterende harmonie wist te maken. Ook Iona&Rineke passeerden de revue met hun spoken word en droegen een eigen versie van Zoë Leonards bekende gedicht I Want A President voor, wat door het lagere tempo helaas een kleine stijlbreuk was met de rest van het concert.

Grootste verrassing van de avond waren echter de jongste Nieuwkomers die deelnamen: More Dogs. Deze jonge, Vlaamse honden waren de enigen die enkel synths en andere elektronische muziekinstrumenten gebruikten. Hun EDM-soundscape in combinatie met de bijna etherische vocalen, doen nog het meeste denken aan de trage, droomachtige electronica van The Chromatics.

De grootste verrassing voor het volledige publiek kwam bij het nummer ‘Six Minutes, Running Like a Horse’, waarbij zij één voor één het podium verlieten om naakt, als een paard, door het publiek te rennen. Na hen volgden verschillende leden van Lars Doberman en KONVOOI, geen van wie ook maar iets aan de verbeelding overliet. Een groep mensen in een amfitheater, juichend en joelend voor een handvol naakte, zwetende mannen, is dat niet in wezen waar theater ooit allemaal begonnen is?

Tijdens hun Zwoele Zomer weet de jonge garde van Orkater ons even de pijn van de pandemie te doen vergeten en ons terug te brengen naar de kern van het theater: de verbeelding. De Nieuwkomers tonen dat we geen uitgebreide theatrale middelen, grootse sets of honderden mensen behoeven om in coronatijden nader tot elkaar te komen.

Foto Zwoele Zondag: Nichon Glerum