De financiële schade door de coronacrisis is nu al enorm, en het einde is nog niet in zicht. Wat zijn de verhalen achter de cijfers? Theaterkrant gaat in gesprek met zzp’ers  en organisaties uit de theatersector. Waar doen ze het van? Hebben ze nog werk en inkomen? En hoe gaan zij om met de onzekerheid die de coronacrisis brengt? Deze keer: Gies van de Kamp, eigenaar van pruikenatelier Sjoerd Didden.

Het atelier van Gies van de Kamp bestaat al meer dan dertig jaar en maakt, verhuurt en kapt pruiken voor musicals, toneelstukken, film en televisie. Het atelier is opgericht door wijlen haar man Sjoerd Didden, die vijf jaar geleden overleed. ‘Zonder Sjoerd verder gaan was zwaar, en aanvankelijk was hard werken een middel om toch overeind te blijven. Maar ik ben zestig, en continu meer dan fulltime werken put je uiteindelijk uit. Daarom had ik juist besloten om het vanaf 1 maart, precies vijf jaar nadat Sjoerd overleed, wat rustiger aan te doen. Ik zou alleen nog grote producties gaan doen en zonder personeel doorwerken. Vanaf 1 maart had ik dus niemand meer in dienst. Dat is heel gek, want half maart stortte alles in, en dan had ik sowieso niemand meer in dienst kunnen houden.’

‘Alles wat ik nog wilde doen is afgeblazen. Trojan Wars en Leedvermaak van Het Nationale Theater, musicals als de Titanic, The Rocky Horror Show en Hij gelooft in mij, Wolfgang het Wonderkind van Theater Rotterdam en Willem van Oranje van de Theateralliantie.’ Nu is Van de Kamp druk met het verzamelen en wassen van de pruiken en afspraken maken met producenten. ‘In eerste instantie waren de theaters een maand dicht en wilden producenten de pruiken houden. Toen het langer duurde, wilden ze de spullen toch terugbrengen. De kleedkamers zijn verlaten alsof het oorlog was. Niets is gewassen of schoon opgekapt. Je kunt een pruik wel twee of drie weken ongewassen laten staan, maar een jaar is geen goed idee. Dus moet alles gewassen en plat bewaard worden, en daarna opnieuw worden ingerold en ingekruld. Op die extra kosten zitten producenten niet te wachten, maar zo lang laten staan kan ook niet.’

‘Ik houd nu bij welke producenten nog hoop hebben. Die pruiken bewaar ik apart en verhuur ik niet aan een ander.’ Inmiddels krijgt Van de Kamp weer kleine opdrachten voor bijvoorbeeld televisieseries. Ze verwacht geen of weinig grote theaterproducties het komende jaar. ‘Zelfs al zou er een vaccin zijn dat de coronacrisis oploste, dan duurt het nog heel lang voordat de trein weer gaat rijden. Grote producties willen allemaal in het Nieuwe Luxor en het Delamar staan. Er moet een compleet nieuwe planning komen bij zowel gezelschappen als theaters.’

‘Ik had het plan om de boel te verkopen, maar dat kan ik vergeten. Wie gaat er nu investeren in de theaterwereld? Ik wilde nog een paar grote producties te doen, en daarna stoppen. Maar 12.500 handgeknoopte pruiken verkopen, dat is nu niet meer aan de orde. En het haar als schroot verkopen…daar wil ik voorlopig nog niet aan denken. Zolang de pruiken hier liggen heb ik er geen last van. Ik wil dat het goed terecht komt en weer gebruikt wordt. Maar daarvoor moet de sector eerst weer in full swing zijn.’

‘De coronacrisis is een harde slag, maar emotioneel gezien minder hard dan de bezuinigingen van Halbe Zijlstra. Corona is een Griekse tragedie. Ik kan het emotioneel verdragen dat het noodlot een hap uit de budgetten eet. Zo gaan die dingen, daar hoeven we alleen maar de Griekse klassiekers op na te kijken. Maar de bezuinigingsslag is een keuze geweest. Ook het koste wat het kost doorgaan met grote producties terwijl dat financieel gezien eigenlijk niet meer ging, is een keuze. Die kosten worden deels bij het personeel en leveranciers gelegd, waarmee de duimschroeven langzaam worden aangedraaid. Ik zie dat ook producenten langzaam worden gewurgd. Er is een enorme loyaliteit van leveranciers en zzp’ers naar producenten toe. Maar als je nu merkt dat, als het puntje bij het paaltje komt, er geen enkele support van producenten komt, ga je je wel achter de oren krabben.’

‘Corona is een klap bovenop de vorige klap. De eerste klap is ernstiger en structureler van aard dan de tweede. Daar zou ik het vaccin niet voor weten. De constante neerbuigendheid over kunst en cultuur is voor de theatersector een erger virus. Het woord subsidie is een soort scheldwoord geworden, terwijl boeren bakken met subsidie binnenkrijgen.’

‘Ik fiets er met mijn bedrijf wel doorheen. Wij zijn oud en stevig. Ik wacht wel tot we weer gewild zijn, hier of in het buitenland. Maar als je nu van school komt, dan heb ik ernstig met je te doen. Ik ben zestig, met mij komt het wel goed. Voor de jonge generatie vind ik het treurig. Zij waren al degenen die eindeloos als stagiaire werkten. Als je er nu nog tussen wilt komen, moet je wel heel veel investeren en het heel graag willen.’

Werk verloren? Ja, alle lopende producties en producties van volgend seizoen.
Inkomsten verloren? Ja.
Uitkering? Een klein weduwepensioen.