Het had weinig gescheeld of het was heel anders, maar dit jaar viert Dansateliers haar vijfentwintigjarig bestaan. De Rotterdamse organisatie heeft veel danstalenten met raad en daad op weg geholpen, zoals Nicole Beutler, Loïc Perela, Giulio D’Anna, Joseph Simon, Ingrid Berger Myhre en Lana Čoporda. Als het aan roerganger Kristin de Groot ligt, gaan ze daar nog lang mee door. Het begin van het jubileumprogramma presenteert hoogtepunten uit het oeuvre van Dansateliers én nieuw werk.

Founding mother en jarenlang artistiek directrice van Dansateliers was Amy Gale, die ook een van de drijvende krachten was van het Onafhankelijk Toneel. In 2011 nam Kristin de Groot de leiding van haar over. Ze kreeg meteen te maken met de botte bijl van Halbe Zijlstra; overal kregen centra voor talentontwikkeling en -ondersteuning zware klappen. Dansateliers dreigden uit hun hoekje aan de ’s-Gravendijkwal gezet te worden (in het pand resideert ook Conny Janssen Danst), maar dat lot kon op het nippertje afgewend worden.

Het lukt de ateliers met een minimale hoeveelheid personeel beginnende choreografen te blijven helpen en een rol te spelen in aansprekende projecten, zoals Danslokaal (met Conny Janssen Danst en Korzo) en het EU-project Dancing museums (speciaal gemaakte choreografieën in musea over de hele wereld).

De eerste feestavond koppelde het gevierde Flatland (2011) van Mor Shani aan een nieuwe performance van Connor Schumacher. In Flatland vertelt een acteur het verhaal van een neuroloog die zelf object van onderzoek wordt. Drie dansers ondersteunen als hersenhelften het verhaal – grillig, teder, en niet altijd begrijpelijk voor elkaar. Schijn en werkelijkheid lopen door elkaar.

In zijn nieuwe choreografie I trust in this life; the hand of God lijkt Connor Schumacher een appeltje te schillen te hebben met de godsdienst. Het object van verering is een gouden blob in een zilveren cirkel, waar groene lichtdraden in spelen en die opgeblazen wordt tot een hand. Giechelend reageert hij op religie-achtige uitingen. Schumacher zelf kruipt in de gouden stof en manipuleert de goddelijke hand.

Schumacher is een van de choreografen die deelnamen aan Dancing museums. Hij lijkt de smaak te pakken te hebben: dit nieuwe werk is sterk beeldend en lijkt meer op een performance dan op een dansvoorstelling. I trust in this life; the hand of God gaat begin volgend jaar op tournee met twee andere stukken van Schumacher.

Vanavond is deel twee van het jubileumfeestje, met November van Roser López Espinosa en de nieuwe dansfilm Le faune van Joseph Simon. Ook de afsluiting van het jubileumjaar zal niet onopgemerkt voorbijgaan, werd ons beloofd.

Foto: I trust in this life the hand of God – Connor Schumacher