Auteur: Persis Bekkering

Krzysztof Warlikowski’s regie van Alban Bergs Wozzeck toont de dictatuur van ‘normaal doen’. Maar hij gaat verder dan alleen het tonen van onrecht. Willen we wel veranderen?

De makke van de huidige cultuurpolitiek is dat ze cultuur ziet als een noodzakelijke verbinder die moet voorkomen dat dwarsliggers aan onze gemeenschappelijke waarden zullen tornen. Wat de politiek maar niet lijkt te beseffen, is dat de aard van de kunst er juist in is gelegen om de kernwaarden die voor algemeen worden aangenomen in twijfel te trekken, betogen drie redacteuren van dit blad.

In onze huidige prestatie- en consumptiemaatschappij hebben we het vermogen de Ander te herkennen verloren. We zien de wereld in schakeringen van onszelf. De film Anomalisa en de voorstelling Orfeo tonen de deprimerende gevolgen van deze ‘hel van het gelijke’. Met figuren die misschien wel enger zijn dan zombies of vampieren: identieke poppen, die ons met levensechte ogen aanstaren.