Mia Vaerman

‘Het leven zou tragisch zijn als het niet zo komisch was’, schreef astrofysicus Stephen Hawking. En hij had recht van spreken met zijn geniale geest in zijn verminkt lichaam. George en Eran doen hetzelfde in … Lees verder

Misschien was de Westerkerk de schuld. Met z’n kleine en volgestouwde ruimte kon die onmogelijk een ervaring opwekken van bros eiland in de eindeloze zee. Met de kansel als middelpunt van het concert dan nog: … Lees verder

Het leek wel reclame voor Benetton, zoals de jonge dansers de scène opstapten in Paradise Now (1968-2018), tijdens het Kunstenfestivaldesarts in Brussel afgelopen zondag. Herkenbaar fris en mooi en  monter – een en al … Lees verder

In onze huidige wereld mogen alleen politie en leger gewelddadig zijn, vertelde theatermaker Marijs Boulogne een paar jaar terug in Rekto:Verso. ‘Tonen wat een mens fysiek kan, kan alleen in de wereld van de verbeelding.’ … Lees verder

De belangrijkste mails beantwoord, een vertaling onafgewerkt, nog snel zout op de aanvriezende stoep gestrooid: met to-do-lijst en dadendrang nog in het onrustige hoofd stap ik het theater binnen voor Atelier – de negende polycoproductie … Lees verder

In HelloGoodbye beschrijft een pas toegekomen gast op een afscheidsfeestje hoe hij net voor het eerst de zee heeft gezien. Hoe mooi dat wel is, dat eindeloze blauwe water, het komen en gaan van de … Lees verder

Alles zit in de details bij deze voorstelling van Tom Lanoye en Zuidpool, en dat maakt het in plaats van imposant juist ongewoon boeiend. ‘De felomstreden kroon’ zoals de erg lange titel ervan wordt … Lees verder

‘Niet eerder waren we als individu zo vrij; niet eerder kregen we gezamenlijk zò weinig voor elkaar,’ lees ik in de trein, onderweg naar de voorstelling van Julie Cafmeyer op Theater Aan Zee. Even ontspannen, … Lees verder

‘Het is het decor dat de ontroering wekt als het ware, meer dan de gebeurtenis zelf.’ Een warme mannenstem uit de koptelefoon brengt ons de eerste woorden van dichter Rutger Kopland terwijl we op Oerol … Lees verder