Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Mia Vaerman recenseert theater, dans en filosofie. Ze is gastdocent ‘Media & Maatschappij’ op het Ritcs, School of Arts Brussels, en lid van de jury van het Vlaams Theaterfestival. Atelier, een poly-cooproductie van de Koe, tg Stan en Discordia is voor haar pure poëzie en filosofie inéén, en de meest magische productie die ze ooit zag.
Vervaarlijk opbollende, karmijnrode theatergordijnen, regen die bij bakken op de acteurs neerklettert, afgewisseld met een zacht briesje en lichte motregen: theatraler zullen ze het niet krijgen bij Wunderbaum. (meer…)
‘Navond’ verwelkomt Peter Van den Eede het publiek, terwijl hij met veel misbaar het plexiglas rond de setting weghaalt – twee camelkleurige, leren fauteuils en een roltafeltje vol waterflessen en Bastognekoekjes van dezelfde zachtbruine tint. (meer…)
Exact dezelfde ruiker schenkt de bruidegom aan zijn kersverse bruid. Exact dezelfde camelia’s als aan zijn ex. En beide keren door zijn vriend voor hem besteld. ‘Dory vindt zoiets niet erg’, sust die vriend Hans. ‘Ik vind het trouwens tamelijk passend: dezelfde bloemen bij dezelfde gelegenheid. Je hebt haar verder toch ook niets ànders te bieden.’ (meer…)
Ook de Belgische theaterrecensent Mia Vaerman blijft thuis. Het online aanbod staat al een tijdje wagenwijd open, maar vorige week pas zag Vaerman haar eerste échte online voorstelling: All We Ever Look For van Runa Robbroeckx. (meer…)
‘No explanation’ staat er op de folder die bij de inkom ligt, en ‘eins zwei drei – die Kunst is frei’. Verder niets. De toeschouwer moet het zelf maar uitzoeken bij de première van body a.k.a. Een bevreemdende opgave, maar een hartroerende ervaring tegelijk. (meer…)
Het is een krachttoer: maken dat je in één voorstelling Nietzsche begrijpt – of zijn denken, tenminste – én begrijpt dat de man onredelijk was, geniaal maar grotesk, begaafd maar verworden, onmenselijk kortom. I-(m)mens is dan ook de gepaste titel van het stuk: niet-menselijk zoals in i-(r)rationeel, en tegelijk immens van ‘groots’. Want Nietzsches denken is ontzaglijk, en Vincent van der Valk vertolkt hem magistraal in deze muziektheatersolo. (meer…)
Het Milanese collectief Strasse liet zijn oog vallen op Oerol om een trilogie neer te zetten over onze perceptie van de tijd. Nederlands regisseur Lotte van den Berg wordt ook vermeld in het programma, maar de link is onduidelijk – behalve dan dat beiden de openbare ruimte kiezen als hun werkterrein. Een voorstelling in drie stukken en op drie plekken dus, met zeeën van tijd ertussen. Tot ergernis van menig toeschouwer. (meer…)
Vaak is alles gecompliceerd, soms is iets doodeenvoudig. Het verhaal van de slavernij in Suriname, bijvoorbeeld, is eenduidig triest. Als dochter van een Surinaamse, zwarte moeder en een witte vader, trekt Emma Lesuis naar het land waar de roots van haar moeder Deimveld (soort omkering van veldmeid) liggen. Of ook háár oorsprong daar ligt, wil ze uitzoeken.
