Auteur: Hanna Timmers

Het is hier geen Jeugdtheaterschool! Dat zei mijn moeder, als ik eens vreselijk moest huilen, heel erg enthousiast was of uitbundig vertelde. Ze bedoelde dan dat ik een beetje moest dimmen en die aanstellerij maar

Ze staan stevig met beide benen op de grond. De blik vooruit. Bijna uitdagend. In hun handen kartonnen bordjes met daarop Joodse familienamen met eronder Amsterdam Oost gevolgd door Sobibor of Auschwitz. Terwijl we

Zenuwachtig worden de laatste tips en trucs uitgewisseld. ‘Wat nou als ik niet meer weet wat ik moet vragen?’ ‘En wat nou als die meneer heel emotioneel wordt?’ De vier theatermakers van NTjong die de

Ze zijn 17 en 18 en hebben nog nooit verder gefietst dan van school naar huis. En dat is een luizenstukje. En nu, het is de zomer van 2012, staan we in het centrum van

‘Beetje abstract dit hoor. Echt van die shit die we op school doen’, verzucht één van de jongens tijdens het repeteren. Ik schiet in de lach want naar mijn idee zijn we iets super concreets

De vraag ontstaat eigenlijk al op het moment dat ik bellend door het kantoor van NTjong stuiter en de verbaasde blikken van mijn collega’s probeer te negeren. Ik hang op, maak nog een extra vreugdedansje