Alle reacties

Maar geen THEATERboekwinkels, helaas. Daar was deze plek uniek in.

Beste Jos, “kicksen” treedt op wanneer een koperen blaasinstrument niet de juiste toon raakt. Bij hoornisten komt “kicksen” nogal eens voor, vooral in het hogere register; hoorns zijn extra gevoelig voor het verschijnsel, omdat de buis zo lang is en het mondstuk zo klein, wat de gevoeligheid extreem maakt. Clementie past ons! Daarom schreef ik: “Verder ben ik van mening dat hoornisten altijd op onze clementie moeten kunnen rekenen vanwege de eigenwilligheid van hun instrument.”

Beste acteurs van Nederland.
En Maria Kraakman natuurlijk.
hahaha

Ik ben persoonlijk wel een erg groot fan van ruimte voor experiment, veilige ruimtes waar je niet commercieel hoeft te zijn. Daar is tegenwoordig volgens mij steeds meer en meer noodzaak voor. Winkels genoeg in de binnenstad van Amsterdam lijkt me.

Zijn ze dag naar de tocht geweest waardeloos zonde van onze te duure kaartjes .3 x niks .snel verdiend organisatie.
Inklauwers. Neppers

De recensent schrijft: Ook jammer dat de hoorns, die een belangrijke rol spelen, vaak ongelijk inzetten en soms zelfs kecksen. Wat is dat toch? Kecksen? Dank voor een antwoord.

Wat Jan Nelissen voor mijn oom in de oorlog heeft betekend is zeer bijzonder hij heeft zijn vriend mijn oom Ton Schutter 9 maanden in het ziekenhuis in Neuwied regelmatig bezocht ook waren ze veel bij de familie Both in Neuwied tot dat ze op n dag weer naar de familie Both gingen waar zij altijd liefdevol werden ontvangen maar het huis was weg , gebombardeerd door de geallieerden , Ik heb 3 dag boekjes van m’n oom waarin hij beschrijft hoe ze samen met de tanden op elkaar weer door de puinhopen verdergaan , ik heb nog veel meer over deze 2 bijzondere mensen maar ik kan maar geen contact met de nazaten van de familie Nelissen krijgen AUB help mij Mijn e mailadres in tonschutter @hotmail. Com Ja ik ben in 1946 geboren en ben naar deze oom vernoemd waarschijnlijk omdat hij in januari 1945 is overleden

Vanmiddag gegaan, ben helaas niet erg geraakt geweest, ik hou veel van het stuk maar ben van mening dat het veel gelaagder gespeeld EN gevoeld moet worden, wmb voldeed alleen Claire Bender; echt jammer, de prachtige monoloog van Martha op de trap maar zonder de nuances, pauzes, echte emotie, oprechtheid. Helaas dat ik dit zeg, ik denk dat een stuk als dit minder geschikt is wat mij betreft, voor niet “doorgewinterde” acteurs.

Nottingham wordt gezongen door de Russische Nikolai Zemlianskikh, die met zijn tenorale bas-bariton indrukwekkend gestalte geeft aan de bedrogen echtgenoot en vriend. De Spaanse tenor Ismael Jordi steekt als Devereux bleekjes af bij de indrukwekkende Nikolai Zemlianskikh; bovendien zong Jordi vals, aldus, terecht, Thea Derks. Ik zou hieraan willen toevoegen dat zijn podiumaanwezigheid nogal knullig was. Dus al met al: een ondermaats optreden, bepaald geen “betrouwbare kracht”.

Verder ben ik van mening dat hoornisten altijd op onze clementie moeten kunnen rekenen vanwege de eigenwilligheid van hun instrument.

In antwoord op de heer Duppen, die schrijft dat Marina Rebeka “het liet af weten”: mevrouw Rebeka heeft daar een geheel andere, sterk onderbouwde mening over.

Twee dingen: het was fijner geweest als er weer een boekhandel was gekomen. En waarom moet het relatief schatrijke ITA een crowdfunding doen?

Graag wijs ik de lezers op de uitvoering van Glucks Orfeo ed Euridice in het Concertgebouw in Amsterdam op woensdag 6 november 20.15. Les Musiciens du Prince-Monaco staan onder leiding van Gianluca Capuano. Cecilia Bartoli zingt de hoofdrol.

Jammer dat Thea Derks de eerste twee afleveringen van de Tudor opera’s niet heeft gezien want die waren aanzienlijk beter. DNO had voor alle drie de opera’s de beroemde sopraan Maria Rebeka geëngageerd maar die liet het na de eerste reeks afweten. Geen eenvoudige opgave voor DNO om een vervangster te vinden voor deze hondsmoeilijke rollen. Sopranen met stemmen als Sutherland en Caballé zijn dun gezaaid. Ik ben dus enigszins gematigd in mijn kritiek.

“Uneasy lies the head that wears the crown”. Dat geldt en gold voor alle vorsten maar met name voor Elizabeth I. In Roberto Devereux van Donizetti waarvan ik de première bijwoonde wordt een veelzijdig portret van de vorstin geschilderd. Helaas ontbrak in de eerste akte de historische context volledig terwijl we vrij goed weten waar het en wat er gebeurde. In september 1599 in de vroege ochtend wordt Roberto Devereux, de tweede graaf van Essex (1567-1601) door Elizabeth I ontvangen in haar slaapkamer van Nonsuch Palace (afgebroken). De Koningin is bijna 70 en de graaf begin 30. Op het toneel zien we geen enkel leeftijdsverschil en alleen uit het programmaboekje weten we dat het om historische figuren gaat. Omdat de historische context ontbreekt wordt het een onzinnig komen en gaan. De karakters bezwijken bijna onder het gepsychologiseer van de regisseur. De tweede en derde akte zijn beter maar toch had ik verwacht dat Jetske Mijnssen te raden was gegaan bij de beroemdste tijdgenoot van Elizabeth I, William Shakespeare die in zijn vele koningsdrama’s prachtig de spanning tussen het openbare leven en privéleven van de vorsten blootlegt. Donizetti zoals Thea Derks al schrijft maakt het er natuurlijk niet beter op door het apocriefe verhaal van de reddende ring te introduceren. Het muzikale portret dat Donizetti schildert van Elizabeth I in haar nadagen is wel schitterend. Helaas kon Barno Ismatullaeva de rol theatraal niet waarmaken. Ze had te weinig présence en overtuigingskracht. Zeer waarschijnlijk zal ze in haar rol groeien. Het was haar roldebuut. Elizabethaanse kostuums zouden haar enorm geholpen hebben. Muzikaal kwam ze een heel eind maar hier werd ze net als de andere zangers erg gehinderd door de slechte akoestiek van het Muziektheater en het decor in de eerste akte. In deze akte klonken alle stemmen te hard en te vlak in de kleine ruimte van de slaapkamer. In de tweede akte werd volgens mij weer het acoustic enhancement system gebruikt. De zangers waren het beste en het natuurlijkste te horen als ze helemaal vooraan stonden. Het orkest had er geen last van. De dirigent, Enrique Mazzola liet het orkest gloedvol en idiomatisch klinken. Alleen de hoorns lieten het regelmatig afweten zoals Thea Derks al opmerkte. Angela Bower klonk nogal schel in de hoogte maar overtuigde als Hertogin van Nottingham. De Hertog werd fraai gezongen door Nikolai Zemlianskikh. Ismael Jordi is een betrouwbare kracht maar daar is alles mee gezegd.

Op 16 april 2016 zag ik deze opera voor het laatst. Het was een uitvoering in HD in Tuschinski uit de MET met de weergaloze Sondra Radvanovsky als Elisabetta en Elīna Garanča als Hertogin. In de productie van Sir David McVicar ontbrak geen enkele Elizabethaanse speld. Ook heb ik prachtige herinneringen aan de concertante uitvoering in de Matinee on de vrije zaterdag op 23 april, 1994 met de geliefde Nelly Miricioiu als Elisabetta.

De Nederlandse première vond in 1840 plaats in Den Haag. Eind november en begin december van hetzelfde jaar volgden er nog voorstellingen in de Stadsschouwburg in Amsterdam en de voorstelling op 4 december was een “Gala-Spectakel” bijgewoond door Koning Willem II en Koningin Anna Paulowna. Op 1 januari, 1841 wordt de voorstelling herhaald en wederom in aanwezigheid van de Koningin en de rest van de Koninklijke familie maar zonder de Koning.

Het één na laatste woord is aan Elizabeth I. In haar laatste toespraak zei ze “though God hath raised me high, I count the glory of my reign, that I have reigned with your loves”.
We laten haar in de waan.

N.B. Mijn generatie (zeer oud) is opgegroeid met de TV serie ELIZABETH R (1971) met de pas overleden Glenda Jackson als Gloriana. We kregen ook nog Skakespeare op de middelbare school.

Wat is dit ongelooflijk jammer. Het Boslab was uitgegroeid tot n vaste waarde en het is doodzonde van de expertise. Inderdaad worden studenten op alle vlakken gestimuleerd om ook zelf te maken , maar nu kunnen ze hier ook al niet terecht. In ieder geval bedankt Frances voor je jarenlange inzet .

De afgelopen drie jaar heb ik bij Boslab theaterfestival de ruimte gekregen om mijn theaterpraktijk te ontwikkelen, mezelf en het locatietheater te leren kennen, de wetten van de black box los te laten en nieuwe codes uit te vinden tussen de bomen, om te experimenteren, en om artistieke keuzes te maken die níet veilig zijn — omdat ze gericht zijn op experiment en niet op uitkomst. Omdat ze onzeker zijn en niet een goed kunst ‘product’ garanderen dat geconsumeerd kan worden door te toeschouwer. Bij Boslab was de poging altijd om een uitnodigende omgeving te scheppen waarin de toeschouwer mee kon gaan in het experiment, in het onderzoek. Ik heb dat als enorme vrijheid ervaren. Dank aan iedereen van het Bostheater die dit jarenlang mogelijk heeft gemaakt, en op naar meer toegankelijk experiment!

De gitarist is Dafne Holtland! Jip van den Dool is de componist, niet de toetsenist.

Het orkest dat in de bak zat en zit bij deze productie is het Nederlands Kamerorkest.
Marc Albrecht was chef dirigent van het Nederlands Philharmonisch Orkest.

Dit wordt een groot gemis, ook voor de ontwikkeling van het locatietheater. Bij Boslab krijgen makers de kans om binnen de Randstad óók te kunnen experimenteren in de natuur. Met hele mooie resultaten.
Heel jammer en eeuwig zonde.
Dank voor je harde werk, Frances.

Zo. Dit is wel een knuppel in het hoenderhok. En goed dat t eens gebeurd. We willen alles voor iedereen van het begin af aan. Dat is simpelweg onmogelijk. Dus radicaal meer geld erbij (gaat niet gebeuren) of een inkrimping van de instroom (halveer het aantal opleidingen). En vooral kiezen. Om kunstenaars echt een plek te bieden moet je meerjarig investeren in een selectie.
Ps laten we het begrip makers vervangen door kunstenaars!

ga alstublieft niet naar deze show, ik moest er met school naar toe. ik krijg deze 2 uur van mijn leven nooit meer terug .