Alle reacties

Het holland dance festival is een verassende show, met uniek muziek en dansen. Het is zeker aan te raden om te bezoeken, maar wees niet verbaasd dat het heel anders is dan verwacht!

Wat een teleurstelling. Wij gaven onze ouders deze voorstelling cadeau. Onze verwachting was dat we liedjes en sketches van Wim Sonneveld zouden krijgen, door beide heren afwisselend gebracht in een soort wedstrijd wie de beste vertolker was. Het eerste kwartier was onderling gebakkelei over wie op mocht treden. Aardig bedacht, duurde alleen veel te lang. Daarna een kennisquiz: heel snel gesproken, slecht te verstaan (zeker voor ouderen: 70% van de zaal). Daarna kwamen er eindelijk liedjes, maar dit ging over in een moralistisch geheel waarin de liedjes en (het werk van) Wim Sonneveld compleet werd afgekraakt. Het dorp (mijn favoriete nummer) is zelfs zó erg afgekraakt dat ik er nu nooit meer naar kan luisteren zonder hieraan te denken. Ik kan me best voorstellen dat acteurs een verhaal met moraal willen vertellen, maar schep dan juiste verwachtingen aan de voorkant. Dit was géén voorstelling met liedjes/sketches van Wim Sonneveld. Integendeel. Alle liedjes werden afgekapt en afgekraakt.
Het eigen lied over de zus van een van de acteurs was niet te verstaan.
Bij ons verlieten mensen de zaal tijdens de voorstelling: wij zijn uit beleefdheid blijven zitten omdat we anders voor het podium door moesten lopen, maar ik was liever ook gegaan. Heb je kaartjes gekocht omdat je van Wim Sonneveld houdt? Ga niet. Wil je een spiegel voorgehouden worden met/over alle ellende in de wereld, van milieu, tot oorlog, tot woke problematieken? Ga!

Beste redactie,
Persoonlijk vonden mijn vrouw en ik Anima Animus van een klasse apart, gesublimeerde schoonheid. We zagen veel medebezoekers tot tranen geroerd, misschien wel juist omdat de scheidslijn ussen het mannelijke en het vrouwelijke niet werd doorbroken(?). Een absoluut meesterwerk dat meer beklijft dan alle andere stukken. Hulde -opnieuw- voor deze top choreograaf!

Cidi signaleert een enorme toename van antisemitisme en spreekt van een “historisch dieptepunt”. Maar ik neem aan dat het hier dan ook om staatspropaganda gaat?

Onlangs reed ik voor de tweede keer in korte tijd de prachtige route langs de westkant van de IJssel.
Toen kwam de herinnering aan Otto bij mij boven. Die moet hier toch ergens wonen? Ergens in ’72/’73 volgde ik samen met wat vriendinnen/studiegenoten een cursus “Poppen maken/poppen spelen” bij Otto thuis.
Overmoedig gingen we op een gewóne fiets vanaf Zwolle daarheen.
Te laat natuurlijk….
Maar een dierbare herinnering aan die mooie creatieve, fantasierijke lessen bleven, evenals aan dat leuke moderne/wat alternatieve jonge stel (met Marie-José).
Als Otto nog had geleefd, was ik zeker benieuwd om bij hem op bezoek te gaan.
Hgr. Hein Teijken

Afgelopen zaterdag (6-4-24) met mijn dochter naar de musical “pretty women “ geweest.
Het was een geweldige musical.
Alternate Charlie luske speelde de rol van Edward. Wat was hij ontzettend goed. Mooi gezongen en geweldig gespeeld samen met zijn tegenspeelster.
We hebben een top middag gehad en complimenten voor de hele cast.

@Remian: Voor zover mij bekend is er bij één Joodse artiest een verstoring geweest, en dat is Lenny Kuhr. Zij heeft zich wel degelijk herhaaldelijk pro-Israël uitgelaten, en heeft ook specifiek het bloedbad in Gaza verdedigd (o.a. hier: https://t.ly/83uhZ). Dat maakte de actie, zoals ook Bala zegt, nog geen goed idee, maar laten we de feiten niet verdraaien: het was wel degelijk een (misplaatste en ondoordachte) actie die tegen Zionisme was gericht, en niet tegen Joden in het algemeen.

Volgens mij zijn er nog niet bij niet Joodse artiesten die pro Israel zijn verstoringen geweest. Het is wel degelijk op Joodse artiesten gericht en dat is antisemitisme. Israel is ontstaan door Jodenhaat. Zionisme is door antisemieten gecreëerd. En niet alleen in het westen. In Marokko woonden bv na de oorlog bijna 300.000 joden nu nog 3000. De joden daar zijn niet vanwege het weer weg gegaan, maar door Jodenhaat verdreven. Over het algemeen waren het arme mensen die alles achter moesten laten. Niemand haalt het terecht in zijn hoofd om een Marokkaanse artiest daarop aan te spreken, ook niet op de bezetting van de Westelijke Sahara of andere wandaden in Marokko. De wandaden van Bouterse reken je de Surinamers hier ook niet aan. Maar een Nederlandse Jood, waar van familie honderden jaren in Nederland woont reken je Israel wel aan.
Het bijna verplichten van Joden om zich uit te spreken of ze voor of tegen Israel zijn is Jodenhaat. Jodenhaat is er al eeuwen daar hoeft geen Israel voor te bestaan. Op staan tegen Jodenhaat zonder enige nuancering is de enige juiste reactie P.s volgens mij is een statement als van Bala nieuw in de Theaterkrant. Zegt veel over het overbelichten en het enthousiast anti-Israëlisme, uiteraard niet anti-joods. Dat was iets van onze grootouders

Curaçao heeft ook een slavernijverleden en die verdient ook aandacht.

Gisteravond naar de musical geweest en ik vond het een zeer magere tot slechte voorstelling. Veel geluid, de originele muziek werd geweld aangedaan en slecht verstaanbaar. Wij zaten helemaal bovenin en dat maakte het zicht op het podium een chaotisch geheel. Er werd slordig gedanst, weinig professioneel en geen enkel decorstuk te zien. Ik vond het saai, veel van hetzelfde qua bewegingen op het podium. Als je het verhaal niet zo kennen dan was je hier zeker niet veel wijzer geworden van de laaste dagen van jezus.
Ik vond het te duurbetaalde en ben teleurgesteld naar huis gegaan. Gelukkig hebben we de originele lp en de film nog….

Scherp pamflet. Het ontmaskert de hypocrisie van de politiek. Het is echter wel zo dat er een enorme toename is van antisemitisme in Nederland. Instellingen, kunstenaars maar vooral doodgewone burgers die niets van doen hebben met de oorlog leiden hier onder. In de tekst lijkt Sruti dat te bagatelliseren. Dat is echt een gemiste kans.

Het schrijfsel van Mevrouw Bala en de reacties daarop bewijzen helaas maar weer hoe hard een ondubbelzinnige verklaring tegen jodenhaat nodig is..

Mooie beschouwing . Ik heb de voorstelling afgelopen week gezien in Rotterdam en ik nam er ook nog het volgende mee wat ik een beetje mis in deze interpretatie. Ik deel het graag.

Er wordt ergens tegen het einde gezegd dat elke held ook een schurk is en ze laten heel regelmatig de duistere kant van Umar’s leven zien. De kern van het decorblok wordt hier zelfs voor gebruikt in een grootse scene halverwege het stuk. Ondanks dat Umar veel heeft betekend voor alles wat hierboven benoemt wordt, lukt het ook hem niet zijn eigen demonen en zijn eigen geschiedenis weg te slaan. Tot de dag van vandaag niet, daarom kiezen ze er volgens mij ook voor de oude/hedendaagse versie van hem de hele tijd op het toneel te zetten. Zijn (fragmentarische) geheugen – wat hij zich herinnert uit zijn leven – wordt uitgebeeld en daar kijkt hij naar. Tegelijk zorgt zijn aanwezigheid ervoor dat je parallellen met de huidige tijdsgeest en ‘hedendaagse (zogenaamde?) helden’ kan trekken.

Ik ben blij dat eindelijk iemand uit de kunst & cultuur iets deelt, niet voor zichzelf, maar voor de samenleving. Het is nu tijd voor engagement in de samenleving om sillier te zien. Als partijen eenzijdig manifest ondertekenen en terugkijken 32.782 Palestijnen gedood, nog eens 75.298 gewond. Dat is stoutmoedigheid die iemand bepleit als humanist.

De tijd waarin veel artiesten stilstaan: kiezen voor subsidie/ticketverkoop of mijn geweten, verwoordt Sruti Bala prachtig. Dit is iets wat iedereen zou moeten aanspreken. Vervolgens verschuilen andere artiesten zich achter Israël om meer kaartjes te verkopen. Dit is echt het moment waarop we sterk in onze eigen schoenen moeten staan als kunstenaar en de menselijkheid de maat moeten nemen en onszelf echt als creatieve ziel vrij moeten verklaren van alle regeringen die ergens van profiteren met wapenverkoop.

waar te beginnen? En hoe te eindigen…? En dat allemaal binnen een (zeer) beperkt tijd, tenzij je er een “drie-akter” van 4 uur van wilt maken?
Een reuzegroot dilemma dat Sven uitstekend opgelost heeft!
Qua tijd EN inhoud; waar deze diva urenlang boeit en kan boeien ( neem bijvoorbeeld de mannen die ze in haar leven “versleet” of als een blonde engel met liefdesverdriet achterliet…. de grote en prachtige Erich Marie Remarque om er maar een te noemen! ). Niettemin neem Sven een uiterst doordachte en correcte keuze door de juiste keuze te maken en zich niet met randzaken of commercieel effectbejag bezig te houden, maar juist voor het essentiële te gaan in vorm en presentie! Zoals hij dat ook ooit met de Dreigroschenblues in 2012 deed. Subliem! Tevens een kenmerk van Sven door de jaren heen, in al zijn shows terug te vinden.
Ooit sprak ik hem enkele jaren geleden aan met de hoop wat Duits te laten horen, bijvoorbeeld eens het lied “sag mir wo die Blumen sind” te mogen horen ( Niet a la Knef, maar a la La Dietrich) en kreeg nu wat ik vroeg en hoe !
Allereerst terug naar het leven van La Dietrich; hij confronteert ons meteen met het schone en ook tragische van deze vrouw en houdt ons bij de les. In plaats van de glorieuze aanbidding, blijft hij trouw aan de realiteit zoals die prachtig beschreven is in de biografie van haar dochter Maria Riva. Dat is een directe binnenkomer, waardoor je meteen stil wordt en bij de les wordt gehouden. Pittig en mooi in de tragiek van de vrouw in de laatste jaren in Paris! Wenn schon, denn schon und ohne wenn und aber!
Dit nodigt ook uit om de genoemde biografie ( een aanrader trouwens) te lezen.
Dan terug naar het tweede deel van de voorstelling; zoals te verwachten boeit Ratzke zoals bij al zijn voorstellingen vanaf de eerste song en is de keus uit het grote repertoire, speels maar tevens een uitstekende weergave om ons kort maar krachtig te laten proeven van hetgeen deze diva te bieden had en heeft. Met als uitsmijter een lied dat ik sinds Udo Lindenberg’s “Atlantic Affairs” voorstelling over de Duitse emigranten in W.O. II niet meer gehoord had en uiterst doeltreffend is voor haar tragische terug keer met haar koffertje dat nog in Berlin stond…Die Seligkeiten vergangener Zeiten, Sind alle noch in meinem kleinen Koffer drin !
Kortom …Lange Rede kurzer Sinn: een dikke aanrader en voor diegene die deze voorstelling gezien hebben; ga deze in Duits kijken ..in Berlijn,. Lijkt me een topper!
Ter info: in Maastricht waar ik deze voorstelling gezien heb ( en trouwens ook la Dietrich zelf ooit voor mijn ouders opgetreden heeft (https://nos.nl/bevrijdingsjaar/bericht/2319663) zaten veel van onze Duitse buren die genoten en uiterst tevreden de zaal verlieten. Staande ovatie die “Onkel” Sven kreeg was niet overdreven en zeer zeker welverdiend !

Dankjewel Sruti, je verhaal is me uit het hart gegrepen.

Ik vrees bovendien dat (de politieke acties van de staat) Israël gelijkstellen aan het Jodendom, en dus elke kritiek op Israël automatisch antisemitisme noemen, eigenlijk de veiligheid van Joden in Nederland en wereldwijd effectief vreselijk in gevaar brengt.

Het oprukkende rechts in Nederland hijst wanneer het hen gelegen komt een minderheid op het schild, maar juist op manieren die gevaarlijke polarisering in de hand werken. Verdeel en heers. Er zijn voorbeelden te over; ik herinner me hoe respect voor vrouwen en “onze homo’s” een soort toetssteen voor integratie werden. Inmiddels is aandacht feminisme en lhbtq+ rechten, überhaupt voor sociale rechtvaardigheid, weer ‘gewoon’ kop van jut. Rol uitgespeeld.

Wanneer het belang gediend lijkt, wordt dezelfde minderheidsgroep net zo lief weer bij het grofvuil gezet. Het is gekmakend en kan bijna niet goed aflopen.

Wat een hallucinant verhaal. Ongelofelijk. Dapper van Cafmeyer dat ze zich zo uitspreekt. Een zeer eerlijke tekst waarbij ze zichzelf ook niet ontziet. Ontroerend te lezen hoe en waar ze de lijn trekt en wat haar twijfels zijn. Zo kwetsbaar en pijnlijk. Goed om ook een stevig gesprek aan te gaan met de omstanders/mogelijk makers. Waar zou de keizer zijn zonder zijn lakeien? Nergens.

Gisteren naar de voorstelling geweest. Heel sterk, vol humor en fantastisch gezongen. Alleen misten wij meer van de Portugese touch die we in de eerste show wel zagen. Een heel klein stukje in het Portugees aan het einde van de show, was waar we het mee moesten doen. Helaas minder genoten dan van de eerste show. Desalniettemin, fantastische zangeres en gedreven vakvrouw!

Het eerste moment van de show was gelijk het dieptepunt. Een kwartier lang zwaaien, het was niet om aan te zien. Wat mij opviel was dat er toch een paar mensen zaten te schateren van het lachen. Onbegrijpelijk!!!
Pas na drie kwartier kwam er tijdens een grapje een kleine glimlach op mijn gezicht.
Goedkope, gemakkelijke en uiterst simpele ogenschijnlijke humor.
Zonde van de centen.

Joepie, binnenkort is ‘Broos’ ook in Vlaanderen te zien! Op zaterdag 27 april ’24 bij de PLAZAnterikken in de mooie Cinema Plaza te Duffel. www.plazanterikken.be