Alle reacties

Het is een zinderende voorstelling, chapeau!

Wanneer komt de heer H.Aarsman in de buurt van Horn (Leudal)

Beste Anoek, wat een puik artikel. Lang niet zoiets gelezen.
Ik merk zelf dat ik na jaren theatermaken geneigd ben me terug te trekken uit de discussie, niet omdat het me niet interesseert maar omdat ik m’n motor niet meer aankrijg om heldere visionaire en concrete samenwerking in praktijk te brengen. ( ooit gedaan, tijd geleden alweer, nu wat ouder en wijzer maar mede daardoor achter de zijlijn geland ) Zo kom ik nog meer op mijzelf te staan en dat is in dit kleine land met zoveel interessante goede collegae en belangen en mogelijkheden en ideeën doodzonde.
Jou artikel geeft lucht, maakt ruimte. Ik wil graag meegaan in een beweging die weer openingen en mogelijkheden schept de diversiteit in ons theaterlandschap te vergroten en verrijken. En zal kijken waar ik me bij aan kan sluiten. Hartelijke groet

Voor de goede orde olivier kegel houd niet van moderne opera en gaat dan ook zeker niet naar spanga en was daar ook niet bij Traviata. Wat hij er 23 jaar geleden bij in Nantes? Geen idee, Kegel is goed in Google en heeft het handboek voor dummies thuis als hij iets niet weet.
Natuurlijk heeft Kegel dus ook een zeer lyrische mening, die inmiddels door veel mensen niet meer serieus genomen wordt. Kegel weet vooraf toch wel dat het allemaal inferieur en infantiel is wat moderne regiseurs verzinnen. Ik ken hem niet maar ik hoorde dat hij zelden ergens in levende lijve bij opera is (als hij betalen moet ) want geld uitgeven voor opera doet hij liever niet. Hij is volgens mij in iedergeval geen operaliefhebber maar een opera criticus. Er is geen opbouwend woord in zn eindeloze gekakel te ontdekken. Genieten van opera en plezier hebben in opera is voor heel veel mensen gelukkig belangrijk.
In friesland is er 25 jaar opera en daar is men blij mee en trots op.
De mensen in Spanga slagen erin om met elkaar een mooie productie te maken, in een weiland, in een tent, een prachtige sfeer maken en betaalbaar en voor Friezen bij huis. Zo kunnen veel mensen uit het Noorden er van genieten. Gewone mensen, niet zo kritisch als Kegel en misschien weten ze niet eens dat Verdi een een componist is, wat maakt het uit! ze hebben plezier in opera, dat gun ik Olivier Kegel ook.

Een gehypede voorstelling. Het begon al met matig eten en de weeronvriendelijke tribune terwijl je er toch een aardig bedrag voor betaalt. Het begin was veelbelovend maar uiteindelijk wordt het statisch en langdradig. De link naar de huidige tijd wordt te geforceerd gemaakt. Het blijft op afstand, veel over taferelen vertellen, weinig taferelen ervaren en qua dans en muziek valt het in herhaling. Zit in potentie veel meer in. ***

Publiek op de parade zong mee met eindnhmmer.. kicken

Hobby is de perfecte Geuzennaam avant la lettre!

Beste Lara,

Dank voor je sympathieke en weloverwogen reactie.

Je schrijft dat je het niet genoeg vindt als kunst enkel het leven ‘mooi’ maakt. Daar zou ik het mee eens zijn als mooi hier in de letterlijke zin begrepen moet worden (als fraai, schoon), maar ik bedoelde hier uiteraard “de moeite waard”.

Ik denk dat we het op veel vlakken eens zijn, maar niet op alle. Bijvoorbeeld wanneer je schrijft dat je denkt “dat er een belangrijke taak voor de kunsten ligt om de samenleving te her-politiseren”. Ik bepleit de vrijheid en autonomie van de kunstenaar en spreek daarom liever niet van ‘taken’.

Ten tweede zit er in deze zin de suggestie dat kunstenaars moreel superieur zijn aan hun toeschouwers. Ik denk (en hoop) dat je het zo niet bedoelt, maar ik voel daar weerzin bij. Om die reden vind ik ‘ideologisch kompas’ ook geen gelukkige definitie.

Ik ben blij dat je abstractie kunt waarderen. Ik begrijp je alleen niet als je zegt dat abstractie goed ingezet kan worden om “massaconsumptie aan de kaak te stellen”. Uiteraard kan dat. Abstractie kan om het even welk onderwerp aan de orde stellen. Door het zo te formuleren, klinkt het alsof je abstractie waardeert omdat het een boodschap kan brengen die jou welvoegelijk is. Tenminste, ik vermoed dat jij zelf (net als ik overigens) moeite hebt met massaconsumptie. Kunst is niet alleen maar kunst als het een wenselijke boodschap brengt.

En dan nog even over het politieke. Ik ontken niet dat veel, zo niet het merendeel, van de kunst politiek is en ik kan je bovendien zeggen dat het mijn belangstelling heeft, maar ik blijf er bij dat dit niet het aspect is waarmee kunst zich onderscheidt van amusement en dit dan ook niet het aspect zou moeten zijn waarmee we de kunst moeten verklaren.

Politiek is niet het exclusieve domein van de kunst. Veel amusement is eveneens politiek. Denk aan musicals als Hair, My fair lady en Soldaat van Oranje. Om niet te spreken van cabaret. Als er een discipline is die de politieke actualiteit tot onderwerp heeft, is het wel het cabaret.

En tegelijk is er ook veel kunst die niet politiek is. Natuurlijk kun je in Gerard Reve’s gedichten over de dood een politieke dimensie zien, maar dat is echt pas in tweede instantie (zeker als het aan hemzelf lag).

Kortom: (1) niet alle politieke uitingen zijn kunst en (2) niet alle kunst is politiek.

Ik heb jarenlang in het Chassé Theater gewerkt, waar alle disciplines gepresenteerd worden. Frans Bauer staat er naast de experimenterende jazz musicus. Van den Ende naast Romeo Castellucci. En wat mij opviel is hoe overeenkomstig de intenties én de ervaringen van het publiek zijn. Zij zoeken en vinden hetzelfde. Een vergelijkbare prikkeling. Een vergelijkbaar scala aan emoties. Je zou je haast gaan afvragen of er wel verschil ís tussen kunst en amusement.

Ik haal door wat ik geschreven heb de schotten tussen kunst en amusement inderdaad een beetje weg. En ik krijg de indruk dat jou dat angst inboezemt. Je lijkt te vrezen dat als kunst zich niet wezenlijk onderscheidt van amusement, de kunst verzwolgen zal worden door de commercie. Verbeter me als ik het niet juist heb, maar je lijkt te zoeken naar een bepaalde exclusiviteit. Een criterium op grond waarvan we een lijn kunnen trekken tussen kunst en niet-kunst.

Volgens mij willen we beiden de sceptici voor de kunsten winnen en volgens mij zien we beiden een gevaar in commercie. Steker: Ik word wat dit laatste betreft steeds somberder. Aan de terreur waarmee kinderen in de armen van K3 en consorten gedirigeerd worden, is haast geen ontkomen. Ik denk, in tegenstelling tot jou, echter niet dat we publiek en politiek voor ons winnen, door een hekje om de kunsten te zetten. Veeleer moeten we in overeenkomsten praten. Uitleggen dat kunst op amusement lijkt, maar dat het nóg mooier, nóg scherper, nóg treffender, nóg oorspronkelijker is. Kortom: nóg meer de moeite waard. Met als enige verschil dat je er als toeschouwer wat meer voor moet doen.

Ondanks het geweld van K3 blijf ik thuis onverstoord de cello-suites van Bach draaien. Ik leg mijn kinderen uit dat het inderdaad moeilijker is, dat ze zich er meer op moeten concentreren, dat het wennen is. Maar dat de beloning – de mate waarin je geraakt wordt – navenant zal zijn. En ik merk dat dat, althans na verloop van tijd, werkt.

Groeten, Bregje

Rake recensie, Tuur. We gaan vanavond zeker kijken!

Het gaat om de weg… Denk Groen, want Groen is de kleur van de Hoop en Hoop doet LEVEN!!! Happy #TAZ forever!!!

Groot gelijk Frans van Deursen. Vooral theater blijven maken dat niet voor recensenten bedoeld is. Anders krijg je truttig politiek correct theater. Misschien moet je haar je excuses aanbieden voor het feit dat je haar dat op die avond niet hebt kunnen bieden. De arme vrouw. De recensente vindt het blijkbaar nodig om met het morele vingertje te wijzen. Afschuwelijk. Dat toontje. Totaal respectloos. Sinds wanneer moeten theatermakers zich verantwoorden? En waar hebben we het over? Een opmerking over een moeder met een bakfiets en een adoptienegertje. Ik kan wel iets ergers bedenken. Daar komt nog eens bij dat de recensente de adoptieneger opmerking in deze context niet vind kunnen. Wat wordt er bedoelt met deze context? Legt ze niet uit. Te diep geraakt om te kunnen blijven analyseren? En sinds wanneer bepaalt een recensente wat er in welke context wel of niet kan? Waar gaan we naar toe? Een dictatuur van recensenten? Het lijkt wel alsof je iemand van de moraalpolitie hoor praten. We zijn echt aan het doorslaan en hebben meters lange tenen gekregen. Misschien moet mevrouw de recensente op zoek gaan naar een andere baan als ze zich zo snel beledigd voelt. Of jij, Frans, moet het willen goed maken. Misschien met een adoptienegertje?

Beste Bregje,

Dank voor je reactie. Opinie artikelen dagen ons uit om goed te lezen zo blijkt. Maar al te snel veroordelen we de ander tot een radicaler standpunt dan er werkelijk staat. In je reactie schrijf je dat ik ageer tegen stellingen die je niet gemaakt heb. Dat klopt, dat staat er namelijk ook heel duidelijk. Hoewel jouw artikel voor mij de aanleiding vormde, vond ik het belangrijk het als startpunt te nemen voor een meer overkoepelende tekst over de veelgehoorde kritiekpunten op politieke kunst. Als ik dus zeg dat ik geëngageerde kunstpraktijken ondanks de risico’s nooit zou opgeven, is dat geen directe reactie op jou, maar een algemenere uitspraak. Ik zeg immers in het begin dat jij je verzet tegen het maatschappelijke nuts-denken in de kunst, nergens zeg ik dat jij tegen politieke kunst bent, dat bleek ook heel duidelijk uit je tekst. Vervolgens leg je het belang uit van de relatie tussen vorm en inhoud, hier kunnen we elkaar inderdaad de hand schudden, want volgens mij zeg ik dat ook. Ik veronderstel dus volgens mij niet dat schoonheid en maatschappelijke relevantie op gespannen voet staan met elkaar, integendeel. Ik zeg juist dat ze elkaar heel erg nodig hebben (ik hou wel niet zo van het woord ‘schoonheid’ en zou hier inderdaad het woord ‘vorm’ verkiezen). Waar we het wel fundamenteel over oneens zijn is de vraag die je aan het einde van je reactie plaatst: ‘waarom zou de overheid niet ook een potje reserveren voor iets dat ons leven simpelweg mooi maakt?’ Ik stel inderdaad dat in een samenleving waar entertainment en beeldcultuur overheerst, het leven ‘mooi’ maken niet genoeg is. Dat betekent niet dat ik tegen abstractie ben zoals ik ook al schreef. Abstractie kan zelfs een heel krachtig medium zijn om verzet te plegen tegen de massaconsumptie samenleving waarin we verkeren. Om te kunnen bepalen wanneer een werk gericht op vorm ten prooi valt aan een publiek dat de schoonheid consumeert en wanneer het juist weerstand biedt, zouden we specifieker op kunstwerken en/of voorstellingen in moeten gaan. Daarvoor lijkt het me hier niet de plek noch de ruimte (al was het maar omdat we er eerst achter zouden moeten komen wat we beiden gezien hebben…). Tot slot: je stelt voor eerlijk te zeggen dat kunst geen nut heeft en daar pal voor te gaan staan. Ook ik doe zoals ik al schreef een pleidooi voor het nut van nutteloosheid. Met als grote verschil dat voor mij in het nut van nutteloosheid per definitie een politieke dimensie zit. In deze tijden waar ideologie vaak vermomd wordt als pragmatisme denk ik dat er een belangrijke taak voor de kunsten ligt om de samenleving te her-politiseren. Niet om het andere te diskwalificeren of uit te sluiten, maar als een essentieel kompas in de complexe wereld van vandaag. Dit geldt overigens niet alleen voor de kunsten maar ook voor wetenschap en politiek bijvoorbeeld, maar (zoals ik al schreef) ik denk dat er hier voor de kunst, juist door de combinatie van autonomie en heteronomie, een belangrijke rol te spelen valt.

Met vriendelijke groeten, Lara.

Wat hebben we lekker “Het Zevende Zegel” uitgehangen in Maastricht en Gossensas/Colle Isarco, Sud- Tirol. GlÜCK AUf!

Ik ben het met Rebecca en de recesent ook eens. Zij kijken met de ogen van het publiek en als je theater maker bent is het ook zo fijn om kritiek als positief te aanvaarden en hier je voordeel uit te halen door je druk dat kritischer te bekijken

Dank

Heel goed omschreven. Ik heb het nml. Ook gezien en had dezelfe mening.

Ik ben nieuwsgierig naar wie die Menso is die op 26 juli J.l. reageerde.
Ik was het in iedergeval niet.
Menso Roelof Carpentier Alting

http://operagazet.be/recensies/recensies-20162017/nl/la-traviata-door-opera-spanga/

Geen lange tenen, Rebecca. Integendeel. Eenieder mag vinden wat hij vindt. En ik dus ook. Goeie groet!

Haha, welgeteld één reactie, en die komt van Frans van Deursen himself. Wat een lange tenen. Ben het overigens helemaal met de recensent eens. De voorstelling gisteravond gezien en vond het een half uur lang plat vermaak dat nergens heenging. Geen waar voor m’n 7,5 euro.

Inderdaad opvallend hoe deze reactie op Maatmas uitstekende stuk uitgaat van een tweedeling, waar Maatman die nooit aanbracht. Vandaar ook dat Maatman reactie op die reactie Maatmans eerste artikel nog eens verbetert: er is geen tweedeling, de kunstenaars zouden zichzelf alleen wat ruimer moeten bekijken. Ik voegbdaar dan de waarde van de relativering aan toe. Niet dat kunst dat moet doen, want kunst moet natuurlijk niks, maar als mens zou een kunstenaar wel wat relativering kunnen gebruiken. Niemand verlNgt van je dat je Kant naar de kroon steekt.