Alle reacties

Dat locatie een uiterst sterke invloed op de beleving heeft, bewijst het Landbouwbelang nu weer.
Na Nachthexen II van Burning Bridges wederom een prachtige voorstelling waar de drie dimensialontieit, met name de hoogte van de zaal en het kille tot neutrale van een fabriekshal enerzijds de dansers tot kleine mieren maakt, tot het wezenlijke ik en anderzijds de aandacht afdwingt naar de minimalistische 4″werkvloer”.
Het stuk zelf vond ik in 3 concepten / delen samenvallen met de kleding: licht, donker en grand finale.
Het eerste “witte” ( zo door mij naar de kleding genoemd)deel sterk, opbouwend, emotioneel zoekende hoofdrolspelers. Man-vrouw, maar kan ook als genderless gezien worden van naar liefde zoekende, hunkerende(?) vechtende zielen.
Het tweede “zwarte”deel wat minder…eerder een consolidatie en verdere uitbouw dan voortzetting van het eerste.
Tenslotte de grand finale die met de kracht van een enorme implosie gesymboliseerd door de zich opendende vloer die tot mantel verwordt van de nog steeds liefdevolle doch lijdende dansers, vol strijd. Manjefiek !Een bijna Dali-achtige enscenering over het onbewuste liefdesverlangen met een toch van de anonimiteit van Margritte. Mede door de sublieme uitvoering van Jade in haar top sensuele krachtige en vrouwelijke uitstraling en mimiek een stuk dat zeer zeker uitnodigt om nog een keer gezien te worden. Een echte aanrader, zowel dit stuk als Jade !!!

Wordt het een (nieuwe) traditie bij Toneelgroep Maastricht om een bekende acteur de hoofdrol te geven of is het gewoon een marketingtool om publiek te trekken ?
Soit, zegt de Belsj…
Twee keer pakte dit prachtig uit; met Jaap van der Wal in Not the Tommy Cooper story en Huub Stapel als King Lear.
Voorstellingen die ik meermaals zag ( try out, opening en laatste voorstelling).
Een keer pakte het helaas niet zo uit met Jeroen van Koningsbrugge in the Great Gatsby en deze een schim was in vergelijking met zijn vorige theatervoorstelling (de scheepsjongens van Bontekoe, 18 jaar eerder) en hij langzaam verdween en verwerd tot een achtergrondfiguur i.p.v. de protagonist te zijn.

Dus afwachten in welke van de twee catagorieën Vrijdag zou vallen…
De korte intro door de uiterst mooie you tube film, waarbij duidelijk de film/camera kwaliteiten van Fedja van Huêt prachtig naar voren kwamen en ook Anouk stilistisch integer en top in haar kwetsbaarheid was, nodigden me uit en een vergelijking met Schuld en Boete kwam onderhuids zachtjes naar boven…
Maar hoe anders zou mijn beleving zijn…
Allereerst het vasthouden aan de Algemeen Beschaafd Belgisch text (niet bestaand maar “soit” een kniesoor en zo en omdat Claus het schreef acceptabel dus ) bleek een misgreep met harde G Nederlands van met name Fedja en Anouk.
Dat zou de regie meteen toch moeten opgevallen zijn. Neem dan a.u.b. toch Valentijn Dhaenens om dat beter over te laten komen.
Nu bleef deze discrepantie toch zijn invloed hebben op het hele stuk.
Misschien waren het de zenuwen, maar de eerste 10 minuten was het eerder een declameren van een monoloog, dan een daadwerkelijke en emotionele interactie met chemie tussen man en vrouw, ieder belast met een schuldvraag. wat later gelukkig wel op gang kwam.
Maar ik genoot echter meer van het spel van Sander en Frieda die wel liefde, kwetsbaarheid en compassie zacht maar integer overbrachten.
Frieda, hoe minimalistisch en kort/klein haar rol was, kwam sterk over; nodigt uit om deze vrouw te volgen op het theater (en hopelijk niet op TV voor ons theaterdieren…) en liet me denken aan Hannah Hoekstra in People, Places & Things van Toneelgroep Oostpool.
Troost en pleidooi voor vergeving heb ik jammer genoeg niet echt gezien, tenminste niet aangrijpgelijk, maar misschien verwachtte ik teveel; it’s all in the eye of the beholder, n’ est ce pas ?!
Ik ga toch de laatste voorstelling uit nieuwsgierigheid bekijken om te zien hoe het stuk zich ontwikkeld heeft. Want dat verdient het zeker !
Laat u zich overigens niet door mijn stukje weerhouden, maar doe zoals Kant het ons aanraadt: “Habe Mut, dich deines eigenen Verstandes zu bedienen.” Salut !

Ik ben dol op stroop..

Waarom wordt deze voorstelling, die gaat over diversiteit, alleen maar door – met alle respect- witte recensenten beoordeeld? Of mis ik iets?

Dag Jan, bedankt voor de stimulans die je mij hebt gegeven en die beslissend is geweest voor mijn werk. Menigeen zal het met mij eens zijn dat we veel aan jou te danken hebben. Het ga je goed aan gene zijde.

Marcel Otten

Beetje belegen klinkt het

@Hein Ik snap het hoor :) Het woordje ‘Vlaams’ had alleen zeker ook bij krachtdadig gekund…

@jokebeeckmans. Ja, zo speelde ze dat: krachtdadig en strijdbaar, niet als een Vlaams sloofje dus. Het woord sloofje wordt hier gebruikt om het archetype tobbende huisvrouw te omschrijven, in dit geval dus een Vlaams sloofje omdat de setting in dit geval (kunstmatig) Vlaams is. ‘Sloofje: vrouw die hard werkt, zwoegster, ploeteraarster.”

@Hein Janssen. ‘Niet als een Vlaams sloofje maar krachtdadig en strijdbaar’ ??

Gecondoleerd iedereen die met Jan heeft mogen werken.

Jullie vergeten de derde speler: Olaf van de Ven

Net het is niet het derde maar het vierde deel

I saw this theater show, piece, performance however you want to call it – yesterday. I am completely disappointed. No structure no fun and connection with audience. If people applauded on this, they I m worried where this world is going. Complete waste of my time, money. And disgrace for the theather.

Leerzaam, boeiend, stoer, zet aan tot denken en wakkert ook meteen discussies aan. De enquête deed precies dat waar de maker op had ingezet: de mensen in de zaal gingen het gesprek met elkaar aan.

Ach Mijn Wederhelft kaart thema’s aan waar ik, als single lady, eigenlijk helemaal niet bij stilstond…Wat zou ik doen?

Een human beatbox gebruiken was een meesterlijke stijlkeuze om zo een brug te slaan tussen hiphop en theater. Een mooie keuze. Een goede stap in de richting van het inclusiever maken van het theaterlandschap.

Graag meer van dit.

Wederom verrassend ….
Jij weet het publiek met de gekozen thema’s te boeien. De wijze om dit neer te zetten, biedt nieuwe vormen voor het maken van theater. Mijn complimenten aan de acteurs. Ik vond ze stuk voor stuk bijzonder goed in hun rol. Wauw zeg ik nog na…. hoe de drie jonge dames in het spel zaten. Dat zij het vrouwelijk publiek meenamen in het spel, wat dus heel spannend was voor de twee aangesproken bezoekers. Ik ben dol op je werk. Ga zo door!!

Fotocredit: Jeroen de Beer.

Deze voorstelling heeft me echt getriggerd en opnieuw doen nadenken over de kwestie van het betreffende onderwerp. Mooi gespeeld en boodschap kwam krachtig over in combinatie met het muzikale decor.

Een indrukwekkend kwalitatief drieluik. De noodzaak van verschillende boodschappen hebben mij aan het denken gezet. Een nodig geluid waar menig oor van kan leren.

Ach Mijn Wederhelft heeft mijn bekrompenheid tot een orde gebracht, door in drie verhalen vrijheid en openheid multidimensionaal te maken. Niet alleen drie voorstellingen verdeelt over drie zalen maar een happening, waar je als ware een mini festival beleeft!
Gavin-Viani heeft als theatermaker duidelijk gemaakt dat niet alles vanzelfsprekend is waar het om seksualiteit gaat! Wat duidelijk te zien was hoe de andere toeschouwers reageerden op de verschillende stellingen m.b.t. de PrEP-pil bij elke van de drie voorstellingen. Gewiekst gebruik gemaakt dus van online vragenlijsten via een QR-code bij start van elke onderdeel. Waar je ineens contact kreeg met je buurman/vrouw, om even te spieken natuurlijk!!!
Ach Mijn Wederhelft heeft mij aan het denken gezet door waardevolle informatie, wat je pakt als niet conservatieve!

Dit is 1 van de tofste voorstellingen die ik in jaren heb mogen zien. Gavin behandelt een thematiek en kaart issues aan die voor andere generaties en stellen van verschillende komaf lastig zijn om te bespreken. Het is belangrijk om dit terug te zien op podia.

Dat niet alles duidelijk is waarom bepaalde dingen gebeuren, is wat mij betreft juist ook een van de krachten van dit stuk. Het zet aan tot conversatie met medebezoekers en stimuleert de geest om na te denken, ipv alles hapklaar en duidelijk voorgeschoteld te krijgen.

Artists are here to disturb the ‘peace’! En Gavin behoort tot de frontlinie van talentvolle nieuwe makers die dat begrijpen!

Wij hebben ontzettend genoten van dit politieke verhaal. Het heeft ons geraakt.
De zalen zagen er zo artistiek uit. En we hebben heel veel geleerd. Chapeau voor het hele team en Frascati.