Alle reacties

Heel herkenbaar. Zo gaat t bij acteurs ook nog steeds.

Ha Sadettin, ik heb het afgelopen jaar geprobeerd om achter de schermen iets te organiseren maar dat is vooralsnog steeds mislukt vanwege verscheidene redenen. Mensen waren druk, of we kwamen niet tot een soort van helder idee over wat er dan zou moeten gebeuren. Ook was er een zeker diplomatieke voorzichtigheid voelbaar die voor mijn gevoel nogal kenmerkend is voor onze sector. Uit frustratie hiermee heb ik een opiniestuk geschreven dat, al heeft het zijn gebreken, op zijn minst de discussie weer heeft geopend.

Blij te horen dat je staat te popelen om iets te doen en wissel daar graag met je over van gedachten.

Graag reageer ik op Jasper. Morgen komen Kunsten 92 en NAPK bij elkaar om iets op touw te zetten. Wordt vervolgd.

Mijn hemel Alexander Nieuwenhuis, hoe klein kun je zijn, serieus? “Leuk stukje,” echt? Gaat dit je bijdrage zijn aan de nakende crisis, vanaf de zijlijn een beetje zeuren over hoe slecht we het doen? Waar is je plan? Je briljante oplossing, je lobby? Waarom heb ik geen mails van je met oproepen, waarom spam je mijn sociale media niet vol met je geniale campagne? Gaan we nu de komende maanden worden getrakteerd op een beetje heen en weer geschrijf? Dit is natuurlijk een retorische vraag, dat begrijp je wel. Doe dan iets, maakt niet uit wat, als het maar iets is. Ik kan je verzekeren dat we allemaal staan te popelen om je te ondersteunen.

Dank voor de heldere bijdrage. Hier als reactie gelijk een vraag, want die collectieve actie zal ergens georganiseerd moeten worden.
Keer op keer (zeker sinds de zijlstra-cuts) blijkt dat het veld zich erg moeilijk laat verenigen. Dans, theater, circus en alle andere vormen die zich niet onder de canonieke scharen, reageren veelal versprokkeld en achteraf. Onze reacties zijn mosterd na de maaltijd en pogen beleid te beïnvloeden op de achterhand, in plaats van op de voorhand de koers mede te kunnen beïnvloeden.

Het deel van het veld dat de meeste schade ondervind van de keuzes van de minister is juist vaak moeilijk te organiseren, vanwege gebrek aan mogelijkheden een sterke lobby te voeren. Gebrek aan fair-practice eet onze middelen (waaronder tijd) letterlijk op.

Met andere woorden, iemand of een organisatie moet kartrekker zijn voor deze lobby en dit deel van het veld van zichtbaarheid voorzien. Waar zijn, vanuit deze gedachte, de NAPK, Kunsten 92 en de VSCD om hier de lobby voor deze kant van het veld te trekken en ons te verbinden? Niet slechts vanuit een oproep op theaterkrant maar via persoonlijk contact, meetings, en enige vorm van het vormgeven van collectieve organisatie? Of is dat wellicht niet de functie die deze organisaties voor zichzelf zien of willen zien? Deze organisaties hebben wellicht wel de slagkracht en functie om overstijgend te verbinden en een gezamenlijke lobby vanuit podiumkunstenbreed, aandacht en slagkracht te geven.
Ik hoop vooral op een constructief initiatief waar velen bij kunnen aanhaken.

Alexander Nieuwenhuis beweegt zich met zijn ‘stukjes’ liever voor, dan achter de schermen.

Leuk stukje Jan, ik zal binnenkort van repliek dienen.

Geachte, dank voor deze uitvoerige reactie. Deze discussie is waardevol en zinvol. Nog een kleine aanvulling: ik heb in mijn recensie op geen enkele manier publieksreacties erbij betrokken, ik laat me daar nooit door beïnvloeden, want het publiek op die ene avond is eenmalig. Ik heb dat alleen en uitsluitend gedaan in mijn reactie op uw schrijven, om niet alleen uw en mijn mening te benoemen, maar ook iets te schetsen van wat er gebeurde bij en met de toeschouwers tijdens en na afloop van Forever. In andere recensies lees ik die publieksreacties vaak wel, maar ik heb dat nooit gedaan.

Het is interessant om te zien hoe iemand die de argumentatieleer erbij haalt, zo tegenstrijdig zijn eigen argumentatie vormgeeft. Enerzijds ondersteunt u nu uw argument met een titel van het manifest “Omhels je subjectiviteit”, anderzijds haalt u er constant de subjectiviteit van ander publiek bij. Er verlieten mensen de zaal, er moest iemand overgeven en er waren mensen verzuchtten er niks van te begrijpen. En dat allemaal terwijl u aanvankelijk zei dat nooit te doen, maar nu blijkbaarhet noodzakelijk achtte dat wel te doen. Waarom? Een tekort aan argumenten? Daarbij komt nog dat in mijn eigen ervaring vaak juist de voorstellingen waarbij mensen uit het publiek wegliepen, boos werden of begonnen te roepen de beste waren die ik heb gezien. Ik herinner me bijvoorbeeld de première van Suzanne Kennedy’s ‘Fegefeuer in Ingolstadt’ bij de Münchener Kammerspiele. Daar liep ongeveer de halve zaal woest en veelal roepend (“Jetzt reicht’s! Aufhören!”) voor het einde weg. De andere helft van de zaal had waarschijnlijk de theateravond van zijn leven. Maar u vind blijkbaar dat wanneer niet iedereen tot het einde blijft, er heftige fysieke reacties vanuit het publiek zijn, en niet iedereen er een jota van heeft begrepen, de voorstelling mislukt is. Verder begrijp ik ook u niet waarom u dit stuk van Martin in uw recensie niet in de context van haar andere stukken heeft plaatst. Dat zou een veel evenwichtiger beeld hebben geschapen. In het interview van Nuno Blijboom met u dat op deze website is te vinden, lees ik het volgende:
NB: “Bestaat de perfecte voorstelling?”
KF: “Ja, dat zijn voorstellingen waarin alles klopt. Kostuum, speelstijl, decor, visie, interpretatie, de ontroering of gedachtegang die het teweegbrengt – alles is één perfect geheel.”
Daarvoor moet u niet bij Martin zijn. Zij speelt juist met imperfectie, met steeds opnieuw proberen en herhalen. Uw voorstelling van perfectie is klassiek: naadloosheid, zoals het kleed van Christus zonder naden was. Bij Martin zijn er juist overal naden. Een patchwork van probeersels, herhalingen, en wilde passen zoals u dat noemt. Dat is een bewuste stijlkeuze die op zich weer wel naadloos aansluit bij de inhoud van haar voorstellingen. Misschien is dat inderdaad niet aan eenieder is besteed.

De typering ‘macabere dodendans’ in de kop en zoals verder beschreven in de recensie geeft er blijk van dat ik de voorstelling uitstekend heb begrepen, maar uiteindelijk betrekkelijk negatief heb gewaardeerd. In het systeem van sterren zou ik er drie hebben gegeven. Ik geef u nog een anekdote, want u vraagt er wél om: na afloop hoorde ik heel wat bezoekers verzuchten ‘niets van de voorstelling begrepen te hebben’. Uw gevoel en uw anti-intellectuele, hardnekkige premisse dat een negatieve recensie impliceert dat de recensent de voorstelling niet heeft begrepen, is in de argumentatieleer onhoudbaar en in strijd met de functie van een recensie: beschrijven, analyseren en uiteindelijk met een oordeel waarderen van een voorstelling. Dat oordeel is uiteindelijk óók subjectief, hoe geargumenteerd ook. In zijn interessante, uitstekende manifest over het recenseren schreef Marijn Lems niet voor niets: ‘Omhels je subjectiviteit’. In deze visie vinden subjectiviteit en beredeneerde objectiviteit elkaar. Dat is wat mijn recensie ook doet.

U doet het nooit, maar nu doet u het toch. Ik heb in ieder geval niet om deze anecdote gevraagd en ik zat toen ook niet in de zaal. Doodziek lijkt me bovendien een nogal zware kwalificatie in dit geval. Mijn gevoel zegt dat u het oeuvre van Tabea Martin niet goed kent. Ook denk ik dat de portee van deze voorstelling u is ontgaan.

Graag antwoord ik op deze reactie: misschien is u ontgaan dat een van de kinderen tijdens de première moest overgeven en doodziek de zaal aan de hand van zijn moeder verliet. En er liepen mensen de zaal uit. Ik vermeld publieksreacties nooit in recensies, maar in deze reactie is dat gepast en is het alsof u erom vraagt. Ik heb geen enkel bezwaar tegen tekst in een dansvoorstelling, integendeel, dat blijkt uit tal van mijn andere recensies, maar in dit geval is er tussen tekst en dans geen noodzakelijke verbinding. Mijn probleem met Forever blijft dat er geen dwingende, dramaturgische verhaallijn is, mede veroorzaakt door de vele herhalingen, bijvoorbeeld van het noemen van de eigen namen van de dansers (tot viermaal en zelfs meer toe). Dat draagt niet bij tot een spannende ontwikkeling.

Het grote probleem is hier volgens mij niet een gebrek aan focus van de choreograaf, dat leidt tot weinig dans en teveel tekst en ballonnen. Het grote probleem is dat de recensent klaarblijkelijk de boot van de moderne dans al een tijdje terug heeft gemist. Forever is een uiterst gedurfde dansvoorstelling voor kinderen én volwassenen over een thema waar voor deze eclectische doelgroep maar weinig wordt gemaakt. Mocht de voorstelling nog eens in Nederland spelen, ga er dan vooral met de hele familie, de hele schoolklas of het hele voetbalteam heen.

Het Licht zal nooit meer hetzelfde zijn! Rust zacht Henk!

Zo, na acht dagen laat deze recensie me niet los, toch maar een reactie!

Hoe bestaat het, samen in dezelfde voorstelling.. de ene diep verveelt, en ik geraakt tot in het diepst van mijn wezen. Zelden zo omvergeblazen. Het bewegen tussen het thema van dood en leven, duisternis en licht, wanhoop en hoop, leven en overleven… liefde en het effect van rouw….ingekerfd, de diepte ingaan, en dan kijken en toch blijven staan en leren leven, dankzij dat grote niet te vatten weten. Liefde.. overstijgt een liefdesrelatie, diep geraakt. Jezelf bij elkaar rapen, en opnieuw jezelf gaan ontmoeten, leren kennen. Diep bij me binnen gekomen.

Wat een voorstelling! Onvoorstelbaar hoe heel dit stuk je laat meebewegen op verschillende lagen, op het diepere niveau van ons mens zijn. Daar waar we fundamenteel alleen zijn, mens zijn en leren leven vanuit de liefde die ons leven kleur heeft gegeven, over de dood, en de pijn heen.

Zo mooi en zo diep ….Terecht noemt het FIK, het is een en al gewaarwording. Het lichtkader, de muziek.. neen .. dit vergeet ik nooit meer. DANK JE WEL aan de makers.

Hoe bestaat het dat we in dezelfde voorstelling zaten.. de ene verveelt, de andere diep geraakt… misschien was jij wel die oudere man, die daar met gebogen hoofd zat en de minuten telde?…. ik weet het niet.

Projectie? .. saai.. uitgemolken, Jammer!

Toch respectvolle groet,
A.

Proficiat met je Award Eva.. hop naar nog wat kunst die onze wereld mooier maakt.
Want zonder kunst zou het anders zijn.😊😎

Beste Pieter, we hebben het inmiddels aangepast. Excuses voor de vertraging. Zomerrooster hier nu.

sorry, stom van me.

Ps

Etage = stage

‘ on and off stage’

Geachte heer mevrouw,

Ik las uw artikel over Bart Visser en de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AhK). Maar kan hij en de AhK mij leren wat ik nodig heb? Kom ik er uberhaupt tussen? Mijn vraag: heeft u een opleidings/traineeship tip voor iemand van 39 jaar met een bak aan multiculturele ervaring, vlotte babbel, komisch uit de hoek komend on en off etage, kunstcapaciteit(1 voorbereidend jaar beeldende kunst Hogeschool Kunsten Utrecht, maar ook muziek/dans/theater/ roman-dicht-blog- schrijver) en afgeronde universitaire master bedrijfskunde die zich wil bijscholen in kostuumontwerp?

Doel: baan met kunst en economie combinatie.
Ideaal: een thee en kunst plek voor iedereen met alle aspecten van podiumkunsten of de schone kunsten; ‘Het nieuwe cafe le chat noir’, maar dan in Amsterdam en met een tuin, want natuur is belangrijk voor de mens.

Website: http://sophiaarttoworld.wixsite.com/vlog-blog