In Eugène Ionesco’s Rhinoceros bestormen neushoorns een stad. NTjong en BonteHond kiezen in hun bewerking voor zebra’s; aaibaar en iets kindvriendelijker.

De dag begint met ‘bonjour’, de zon die opkomt en een wolkje dat voorbij drijft. ‘Bonjour, Helene,’ zegt Jacques. ‘Bonjour, Jacques,’ antwoordt Helene. Niets aan de hand. Rust en rituelen. Maar dan duikt plots iets vreemds op, iets vreemd gestreepts dat door de straten galoppeert en zich verstopt achter de dorpskerk. Helene beeft en Jacques sluit zich op in huis met voldoende broodjes, deuren en ramen dicht.

In de familievoorstelling Zebra Zebra (vanaf 5 jaar) is alles zwart-wit: de speelvloer, het decor, zelfs de zes dorpsbewoners. Zo ook de achterwand met ramen en luikjes, waarop steeds andere projecties verschijnen, opnames van voorwerpen voor op het toneel. Eerst verschijnen zon, gras en wolk, dan volgt een blik door het dorp met op elke straathoek een zebra. Het is zeker geen nieuwe techniek, het gebruik van camera’s op toneel om kleine werelden tot leven te wekken. Theatergroep Hotel Modern deed het, bijvoorbeeld, eerder al in producties als Vliegboot Moederschip (2011). Toch weet Zebra zebra te verrassen. Het toneelbeeld dat Marianne Burgers voor de voorstellig ontwierp barst van de originele, komische vondsten. Zo worden zebra’s uitgebeeld met  allerhande attributen, een tas wordt een auto en rijst een hagelbui.

Het thema van de voorstelling, de angst voor het vreemde, is knap uitgewerkt voor het jonge publiek. Losjes gebaseerd op Rhinoceros verstoren vreemde beesten de orde in een dorp, roepen eerst verwarring op, maken de dorpsbewoners doodsbang tot uiteindelijk berusting volgt. Nergens wordt het thema expliciet benoemd, maar de relatie met maatschappij en actualiteit is evident. Hoewel het onderwerp complex is, blijft Zebra zebra luchtig door het heldere spel van de acteurs. Vooral ‘diva’ Eva Zwart sprankelt door haar lichtvoetige acteren.

De verhaallijn waarin de prille liefde tussen Helene en Jacques wordt uitgewerkt is minder geslaagd. De relatie met andere ontwikkelingen blijft onduidelijk. De scènes zijn mooi en soms aandoenlijk, maar leiden ook af en hebben onvoldoende betekenis in de gehele voorstelling. Gelukkig toont dorpsdiva Zwart, in een flirt met een ‘exotische’ zebra, even later weer waarin Zebra zebra het sterkst is: fantasie en vrolijkheid zonder aan diepgang te verliezen.

Foto: Bowie Verschuuren