Eén lama paradeert over de Burgemeester de Vlugtlaan. Het overige wild tijdens de wijksafari door de Amsterdamse tuinstad Slotermeer betreft de menselijk soort.

Locatietheater is het, met een complete Vogelaarwijk als decor. Scooterend, in een verbouwde stadsbus en te voet wordt de buurt doorkruist. Af en toe fladdert initiatiefneemster Adelheid Roosen voorbij, de panden van haar lange rode jas wapperend achter zich aan. Eén groot logistiek avontuur is haar nieuwe project, waarin het draait om de ontmoeting met de ander. Maar wel op een luchtige manier want: ‘het leven is om te spelen’ en: ‘een rondje is eigenlijk niets anders dan een mild vierkant’. Niet toevallig wordt verwezen naar speelplaatsarchitect Aldo van Eyck.

Roosen heeft inmiddels naam gemaakt met haar community projecten waarin ze het publiek met hulp van plaatselijke bewoners en theatermakers van haar culturele platform Zina door middel van schijnbaar terloopse theatrale optredens onderdompelt in een buurt of gebied. Vorig seizoen gold een moestuinencomplex als plaats van handeling. Tuinstad Slotermeer is meer dan een verzamelnaam voor sociale en economische problemen, lijken Roosen & co nu te willen tonen. Of zoals de 77-jarige Truus Verboom met grote stelligheid weet: ‘De swing zit buiten de ring.’

Acht bewoners van Slotermeer openen hun deuren voor het publiek en bieden met eten en verhalen inkijkjes in hun levens. De bezoekers bewegen in kleine groepjes door de wijk, komen elkaar tegen,  of een zingende Ellen ten Damme in een auto, of een lama. Maar ook: een Turkse bakkersvrouw die gul baklava uitdeelt, een accordeon spelende busreiziger, gesluierd winkelpubliek. Het is af en toe gissen waar werkelijkheid overgaat in theater. Het jongetje dat na afloop van Ten Dammes Franse chanson beweert dat ‘die vrouw echt niet goed in haar hoofd is’ lijkt in elk geval niet geënsceneerd.

Maar de scooter- en toeterchoreografie op Plein ’40-’45 kan geen toeval zijn. Een fraai beeld levert het op, al die voormalige ‘rotjongens’ die nog maar enkele jaren geleden het plein terroriseerden en nu hun scooters gracieus laten zwieren. Iets meer van zulk theatraal vertoon kan de Wijksafari nog wel gebruiken. De ontmoetingen achter de voordeuren zijn allerhartelijkst, maar ook nogal vrijblijvend; je hoort flarden van levens, maar de vraag hoe het wonen in deze zo vaak bekritiseerde wijk werkelijk is, blijft onbeantwoord.

Voor wie de buurt niet eerder bezocht is de dooltocht door Slotermeer beslist een eyeopener, maar af en toe deed de safari, hoe razend knap en strak ook geregisseerd, iets te veel denken aan een VVV-wandeling.
(foto: Ben van Duin)