Festival WhyNot toont voorstellingen op bijzondere locaties in de stad Amsterdam. De derde editie gaat een dialoog aan met de natuur en vindt plaats in de tuin van de Tolhuistuin in Amsterdam-Noord. De sfeer is retro hippie, leidraad in de programmering is de versmelting van disciplines.

Op het geïmproviseerde podium tussen twee oude bomen in de tuin is op de tweede avond van het bescheiden festivalletje het duet One final evolutionary note van Cie. OFEN te zien. Twee dansers, Michael Carter en Gala Moody, nemen de tijd en beginnen stapvoets, ieder aan een kant van het podium. Daarna draaien ze cirkels om elkaar heen en ontstaat langzaam het lichamelijk contact tussen de twee. Het duet is geïnspireerd op de theorie van Darwin en wordt met grote ernst gedanst. Het is vooral het prachtige strijklicht dat aan het begin van het duet door de bladeren van de bomen schijnt en de performance iets magisch meegeeft.

In het tuinhuis (de bar) van de Tolhuistuin speelt een ander duet, een preview van de voorstelling Trigger van choreograaf Liat Waysbort en componist Salvador Breed. Twee danseressen dansen in een kuil, om hen heen zit het publiek. De houten vloer toont een grillig patroon van nerven. Het excerpt van Trigger laat de symbiose zien tussen twee bijna identieke lichamen. Soms zijn die lichamen met elkaar verstrengeld, op andere momenten zijn ze elkaars steun. Maar uiteindelijk is het duet vooral een vooronderzoek naar de symbiose tussen beweging en geluid. Dat wordt zichtbaar als we zien hoe het geluid van de handen waarmee de danseressen elkaar betasten de soundscape beïnvloedt via de zendertjes die ze dragen.

Wie door de tuin loopt ontdekt meer dan alleen de live performances van het bescheiden festival. In een box tussen de struiken is een videofilm te zien van Hannah Polak. Een ander deel van het parkje staat in het teken van vrolijke bondages (Jasper Griepink). Midden in het park staat een installatie van stoelen, Social choreography (Caterina Pecchiloli); en multikunstenaar Julian Hetzel heeft een aantal merkwaardige zwartplastic figuren gecreëerd op de parkbanken. Begeleid door een Chicago-drummer draait performer Ibelisse Guardia Ferragutti tussen de bomen in een rituele dans voortdurend om haar eigen as. De finale is voor Olivier de Sagazan, die al meer dan twintig jaar de kunst van het beeldhouwen, schilderen en performance vermengt en zo Beckett en Bacon met elkaar laat versmelten. Hij gaf ook een masterclass voorafgaand aan het festival.

Ook het duet van De Sagazan gaat over symbiose. Hybridation is een dialoog tussen een man en een vrouw met een hoofdrol voor een klomp klei en enkele potjes gekleurde verf. De Sagazan murmelt herhalend zijn Franse zinnetjes en laat zijn lichaam versmelten met het lichaam van de vrouw. Wonderlijke, bijna monsterlijke sculpturen ontstaan doordat de klei de lichamen vervormt. Maar een duet is Hybridation geenszins. De Sagazan domineert, zijn vrouwelijke tegenspeler heeft niets in te brengen. Een beetje retro was het wel.

Foto: Hybridation van Olivier de Sagazan