Een millennial is overgevoelig, slecht opgeleid, kortzichtig, individualistisch, dyslectisch, heeft altijd ADD of een variatie daarvan, krijgt al voor het dertigste levensjaar een burn out en heeft geen idealen. Zeggen ‘ze’ Je zal er eentje zijn, zo’n ‘loser’ die pakweg tussen 1980 en 2000 is geboren. En dan ook nog Anne heten, een naam die dankzij een liedje van Herman van Veen behoorlijk belast is geworden. ‘Want de wereld is niet mooi en alleen zij kan haar een beetje mooier kleuren.’

Klaar ben je ermee, vindt Anne Neuteboom in Weg, haar debuutvoorstelling. Een jaar geleden werd deze Anne via Cameretten gelanceerd als veelbelovend cabaretière. ‘Verplichte kost voor alle babyboomers en ouderen die dreigen te verzuren en openstaan voor een lesje fatsoen en omgangsmanieren van een jonkie’, was de reactie van Theaterkrant op dit half uurtje krachtcabaret, waarin Neuteboom haar frustraties tot in de kleinste hoekjes van het grote Nieuwe Luxor Theater in Rotterdam liet horen.

Inderdaad, nu ze een bijbaantje heeft als slager in een supermarkt, ondervindt zij dagelijks aan den lijve dat de wereld niet mooi is. Nou ja: vooral de mensen die erop lopen. Die zijn veeleisend, arrogant, neerbuigend, onredelijk, verwend. Neuteboom hoeft niet specifiek aan te geven over welke generatie zij het hier heeft. Haar snerende beschrijvingen zetten mensen neer die de oorlog wél hebben meegemaakt en dat reden vinden zich een zekere mate van superioriteit aan te meten. En mensen die in de vijftien jaar erna zijn geboren, de babyboomers die zijn opgegroeid in de jaren zestig en onuitstaanbare zeikerds zijn geworden in hun oordelen over de latere generaties.

Neuteboom – zeg maar Neut – heeft er de kots van. Moet je bewijzen dat je wel idealen hebt door op het Malieveld te gaan staan schreeuwen? En wie heeft haar eigenlijk zo ‘slecht opgeleid’ en leren spellen op de Jenaplanschool en de Middenschool? Diezelfde generaties toch?

Het is interessante munitie die ze aandraagt. Haar hartekreten bleven in het compacte halve uurtje Cameretten boeiend en maakten indruk. In de ‘avondvullende’ versie is Weg er niet sterker op geworden. Het halve uur is uitgerekt, uitgesmeerd over vijf kwartier, met hier en daar een stoplap. Het venijn is ondergesneeuwd. Ze is in haar debuut nog niet in staat even in een andere versnelling te schakelen. In de constante stroom woorden zit, behalve die heerlijke woede-uitbarstingen, weinig variatie. Je hoopt dat ze een paar rustpunten aanbrengt om de aandacht vast te houden. Of wat vaker met bijtende repliek en ironie strooit en verkeerde benen opzoekt. Zou een lied helpen? Ach nee, dat is nou weer zo… tja.. zo bábyboomcabaret.