De twee stukken Waltz en Infinite van Krisztina de Châtel zijn beide geinspireerd door het thema ‘oorlog’, maar verschillen sterk van elkaar in sfeer.

Waltz, gedanst op Strauss, is een eigen interpretatie van het dansen met een partner. In zwarte tunieken en blote benen geven de acht dansers in koppels – man en vrouw – een parodie op het klassieke walsen. Ze pesten elkaar een beetje, halen scherp uit met developes en krachtige, hoekige armen, maar al met al wordt er aardig binnen de lijntjes gekleurd. De voeten zijn gestrekt, de vingers ofwel gebald ofwel gespreid. Wat het stuk vooral indrukwekkend maakt is de kwaliteit van de dansers. Hun kracht en technische perfectie redden het stuk op de momenten dat de spanning inzakt.

Hoe anders is Infinite dan. We zien ook hier veel bewegingen die typerend zijn voor De Châtel: de stapjes waarbij één voet steeds op de bal geplaatst wordt, de armen in een hoek van negentig graden. Maar het is de beklemmende sfeer die het stuk zo eigen maakt. Tl-licht verlicht het podium en het achterdoek is weg, waardoor je tegen een bakstenen wand aankijkt. Gekleed in vale, lichtblauwe, wijde kleding en het gehele hoofd bedekt met een stuk textiel in diezelfde kleur doen de dansers denken aan gevangenen, sekteleden, of patiënten in een ziekenhuis. In lijnen bewegen ze zich over het podium, vaak op de knieën en met de polsen achter op de rug bij elkaar. De link met martelpraktijken is niet ver weg, ook omdat de hoofdbedekking doet denken aan ouderwetse beulen. De dansers zijn nauwelijks meer van elkaar te onderscheiden, en het kijken naar mensen die jou niet kunnen zien voelt unheimisch. De grootste momenten van spanning beleven we wanneer enkele dansers weten te ontsnappen aan de discipline van het rijtje en zich proberen vrij te worstelen, om daarna weer terug te keren.

De donkere, zware sfeer van Infinite doet aan Föld denken, een stuk waarbij De Châtel haar dansers door een berg aarde liet ploeteren. Het is die intensiteit die maakt dat Waltz er een beetje braaf en saai bij afsteekt. Waar bij Infinite de fantasie op hol slaat langs politieke bewegingen, sektarische groepen en institutionele uitwassen, blijft Waltz toch vooral een knap dansje.

Foto Infinite: Leo van Velzen