Dans die er mooi uitziet en behaagt. Dans die spannend is omdat hij ter plekke lijkt te worden gemaakt. Dans die je meetrekt in een wonderlijk landschap. Het is allemaal te zien tijdens Voorjaarsontwaken, het mini-festival voor ontluikend choreografietalent dat Korzo dit jaar samen met het Nederlands Dans Theater presenteert. Zo vindt het werk van creatievelingen uit dat gezelschap een nieuw publiek, maar ook onafhankelijke dansmakers blijven bij Korzo zeker welkom.

Voorjaarsontwaken start met Slow, de korte maar krachtige film waarin Karel van Laere in horizontale positie door het Taiwanese landschap wordt voortgetrokken. Langs een bouwplaats met stoere mannen met helmen, over een pleintje met gymnastiekende dames, voorbij een tempel met onbewogen gelovigen, over een kinderspeelplaats. Overal om hem heen actie, nergens iemand die stilstaat bij het weerloze lichaam. Alleen de kinderen springen op hem af. Een passende proloog in deze barre tijden voor nieuw danstalent.

Als we de studio betreden is het stil en het licht is aan. Dat blijft zo als een man en een vrouw binnenkomen, tegenover elkaar gaan staan en elkaar diep in de ogen kijken. Het publiek zit om hen heen en in de arena ontvouwt zich een spel van bewegen-stoppen-en-herbeginnen, versnellen en vertragen, dicht bij elkaar komen en elk zo ver mogelijk naar een hoek lopen. Altijd is er oogcontact tussen de twee, die gekleed in een trainingsbroek en T-shirt vooral als zichzelf op de vloer staan.

De toeschouwer speelt mee: hij wil ontdekken hoe de beweging ontstaat. Antwoord: vanuit de lijven zelf, niet voorgeschreven door een bepaalde techniek of stijl, en uit de wisselwerking tussen de dansers: wie is het die leidt, wie volgt, en wat zal er zometeen gebeuren? Exceptions Occur is gemaakt door Tom Weinberger, die voorheen bij de Batsheva Dance Company danste en dit duet samen met Milena Twiehaus danst. Zuiver, wel wat te lang, maar boeiend.

Als we na de pauze de studio opnieuw betreden, is deze veranderd in een zachtbeschenen maanlandschap. Een met lucht gevuld object van beeldend kunstenaar Cocky Eek dat de hele vloer bedekt, beweegt subtiel deinend heen en weer. In Braille ontvangt Kenzo Kusuda ons in zijn poëtische, onlogische en sensorische wereld, waarin westerse barokklanken, vogels en krekels klinken. En ook de tsugaru-jamisen: de Japanse luit die oorspronkelijk door blinde musici werd bespeeld.

Het is danseres Indu Panday die ons meeneemt. Letterlijk: ze kijkt ons aan, loopt op ons af, verleidt ons. Elke kleine beweging die ze maakt, veroorzaakt een reactie van de witte wolk. Als ze er in stapt, golft die naar buiten. Als ze een krachtig bharata natyam-ritme stampt, ruist die rustig na. Als ze hem in de rondte draait, zwiert hij door en omhult hij haar. De dramaturgische lijn is erg losjes – het lijkt of Panday gewoon steeds doet wat in haar opkomt – maar speels en betoverend is de Kusuda-wereld zeker.

Die eigenheid en betovering missen we in het werk van NDT-dansers Alexander Anderson en Menghan Lou, hoewel de solo voor een vrouw en het duet voor twee mannen heel goed worden gedanst. Wat hun eerste creaties vooral aantonen is dat dansers die bij een gezelschap dansen, het vocabulair van de huischoreografen in het lijf en de esthetiek en thematiek in de geest hebben opgenomen. Het wachten is op meer.

Foto Braille: Rob Hogeslag