Voetbal op hoge hakken is een ‘een-tweetje’ met de bestaande clichés. Kruipende in de huid van verschillende extreme typetjes zetten de Vlaamse theatermakers Jef Van Gestel en Randi De Vlieghe het publiek voortdurend op het verkeerde been. Op het scherp van de snee en met gevoel voor poëzie tackelen ze zo de vooroordelen rond identiteit, homoseksualiteit, het mannelijke en het vrouwelijke.

Voetbal op hoge hakken, het is een veelzeggende titel die direct al de nodige banaliteiten onthuld. Maar natuurlijk wordt er in Voetbal op hoge hakken, een productie van Kopergietery uit Gent, nauwelijks gevoetbald, hooguit komt er potje badminton aan te pas, met een knalroze shuttle om precies te zijn. Maar dat terzijde. Op het toneel een wit speelvlak, een witte wand met in de hoek een bescheiden wasbakje. Gekleed in alledaagse kleding komen de twee, Jef Van Gestel en Randi De Vlieghe, op. In de lege ruimte leggen zij een parcours af van loopjes en bewegingen, helemaal synchroon.

Wie goed kijkt ziet de jarenlange danstraining van De Vlieghe, die soepel beweegt en zijn moves muzikaliteit en sierlijkheid meegeeft. Intussen zegt het spel met de ogen veel over Van Gestels achtergrond als acteur. Het zijn kleine, subtiele verschillen maar ze zijn zichtbaar en spelen een belangrijke rol in de voorstelling. Voetbal op hoge hakken speelt niet alleen met cliché, maar juist ook met het detail. Dat wordt zichtbaar als de twee gaan variëren met de passen. Kleine pasjes met wiegende heupen benadrukken dan plots het vrouwelijke. Grof waggelend van het ene been op het andere transformeren de twee vervolgens in stoere mannen.

In het volgende deel van Voetbal op hoge hakken transformeert de zuivere fysiek van de twee heren en krijgt hun lichamelijkheid een theatrale invulling dankzij verkleedpartijen en het gebruik van schmink. Terwijl twee ‘worstjes’ letterlijk op een barbecue gaar spetteren passeren verschillende figuren de revue en ontstaan merkwaardige taferelen. Zo ondersteunt een rapper met gouden ketting de dans van een dame op leeftijd met een beatbox en zaagt een bebaarde kabouterachtige houthakker een stokbrood – een fallussymbool in dit kader – in mootjes met een grote elektrische zaag.

Ondanks al die stereotiepe figuren wordt de voorstelling nergens platvloers of eendimensionaal en dat is knap. Opvallende muziekkeuzes en verstilde beelden creëren een contrast, net als een tekst die met zwarte inkt op de witte muur wordt geklad: It’s so easy to laugh or hate. Neen, die doet de lach eerder verstommen en zo communiceert de op het eerste gezicht hermetische vorm die Van Gestel en De Vlieghe hebben gekozen wel degelijk met de zaal. Treffende beelden, zoals een rokend wasbakje of het zwart geschilderde gezicht van Van Gestel, geven bovendien sjeu en gelaagdheid aan de voorstelling, functionele herhalingen bundelen de banaliteit.

Subtiliteit en hilariteit gaan hand in hand in Voetbal op hoge hakken en ondanks het geschmier wordt dikwijls met weinig middelen heel veel gezegd. Zo kan het dat het publiek op een ander been wordt gezet met slechts een veranderende blik of richting van de ogen. Wat de voorstelling daarmee vooral laat zien is hoe snel een oordeel over de ander is geveld. Van Gestel en De Vliege nemen risico, Voetbal op hoge hakken is een voorstelling die ongetwijfeld veel discussie oproept bij de beoogde doelgroep van vijftien plus. Spijtig genoeg zat die niet in de zaal tijdens het Tweetakt Festival. Maar doelgroep of geen doelgroep, de boodschap van Van Gestel en De Vlieghe kwam binnen. Voetbal op hoge hakken is een voorstelling die gezien mag, of liever moet, worden!

Foto: Phile Deprez