Het Vlaamse kunstencentrum Campo produceerde eerder voorstellingen waarin de relatie tussen volwassenen en kinderen onderwerp was, denk aan Moeder en kind van Arne Sierens en Before your very eyes van Gobsquad. In Victor staat het lichaam van een kind en een volwassen man centraal. De een is onvolgroeid en kwetsbaar, de ander stevig gespierd en massief. Zonder poespas leggen choreograaf Jan Martens en theatermaker Peter Seynaeve de verschillen bloot.

Pontificaal staan ze naast elkaar onder de felle lampen die laag boven het toneel hangen. Beiden zijn ze in het blauw gekleed, de handen stoer in de broekzak. Met een gezamenlijke diepe inademing komen de twee in beweging, op de achtergrond de Slavisch-Byzantijnse mannengezangen van het Vlaamse koor Gospodi.

Eenmaal uitgekleed tonen de twee hun ontblote bovenlijven; eerst frontaal, dan op de rug. Elke spier is zichtbaar. Contrasten die verder gaan dan de fysieke uitingsvormen als lengte, spiermassa of beharing worden zichtbaar. De jonge Victor Caudron is dertien jaar, een  kind nog, zijn lijf is licht en behendig. Zijn volgroeide evenknie, Steven Michel, is dertig en heeft een lichaam als een boom.

De voorstelling Victor laat zich herinneren als een reeks foto’s. Elk beeld wordt benadrukt, niet alleen door bevriezing, maar ook doordat het zich herhaalt. Ondanks haar sobere insteek is de voorstelling niet rigide, er is ook ruimte voor speelsheid en confrontatie. Een van de eerste beelden van Victor toont een dierlijk gevecht. Kruipend op de grond met hun nekken in elkaar meten de twee hun krachten. Zo ook later als Victor zijn tegenspeler uitdaagt door speels op zijn lichaam te slaan.

Mooi is de dans die ontstaat uit een reeks poses waarin de volwassen man Victor eerst op zijn schouders draagt en de jongen daarna in verschillende posities om zijn  lichaam draait. Ontroering ligt op de loer in een dramatisch beeld waarin  de man zich op handen en knieën over het verstilde, liggende lichaam van de jongen buigt en zijn spieren zo aanspant, dat zijn lichaam begint te sidderen. Niet alle handelingen leiden tot een gerichte emotie, waardoor de spanning in de voorstelling zo nu en dan even wegglipt,  maar wat Martens en Seynaeve vertellen met slechts twee lichamen omvat een heel leven.

Doordat de beelden puur fysiek worden ingegeven krijgt het sentiment nergens de overhand en weet het duo aan de clichés te ontkomen. Victor is een uitgebalanceerd portret van een man die het kind in zichzelf koestert en een kind dat liefst zo snel mogelijk man wordt.

Foto Phile Deprez