Zwarte ballonnen worden bij aanvang van de voorstelling over de met lichtbruin pakpapier bedekte vloer verspreid door de vier performers. Als een achterdoek in een fotostudio dat glooiend oploopt en diepte suggereert, wordt vervolgens een losliggende strook papier aan kabels opgehesen. De perfomers trekken zich terug nadat een kleine ventilator is aangezet.

De zachte wind doet de zwarte, peervormige ballonnen in stilte heen en weer wiegen. Een sterk beeld dat de fantasie doet stromen. Als een groep zeehonden die in kleine groepjes over het strand waggelen; hier en daar lijkt een paringsdans gaande.

Aan die sereniteit en schoonheid komt minuten later een einde als de vier vrouwen terugkeren op het toneel en de ballonnen kneden en knijpen tot ze uit elkaar spatten, waarna ze met brute kracht tegen de vloer worden geworpen. Wat rest is een vloer vol oliezwarte plastic slierten en lichamen her en der verspreid.

Olievlek, condoom of bom. Of plastic zak die lucht geeft na een aanval van benauwdheid. Schier eindeloos lijken de associaties die choreografe Kate McIntosh in haar voorstelling Untried untested oproept.  In 2009 was ze al eens te zien in Utrecht tijdens Festival aan de Werf met Dark matter, nu staat ze in de laatste editie van het dans- en performancefestival Springdance. Als de gedeelde fascinatie van beide festivals voor deze intrigerende maakster een voorbode is van hun toekomstplannen, is dat veelbelovend.

De ballonnen zijn onderdeel van een diepgravend onderzoek naar lichamen en objecten. Een zware steen, een zak aardappelen en stapels boeken zijn andere attributen die eerst aan het publiek worden getoond en later getest. De techniek blijft niet achterwege, een bladblazer maakt ruimte en het geluid van een elektrisch apparaat doet het ergste vermoeden als een speelster daarna komt aanlopen met een handvol witte veren.

Onderscheid tussen levende en dode materie wordt niet gemaakt, een lichaam is net zo goed bruikbaar als onderdeel van een sculptuur als van een kluwen touw.  De acties gaan gepaard met de nieuwsgierigheid van een kind, maar ook de onverschrokkenheid die kenmerkend is als het de consequenties van zijn acties nog niet kan overzien. Van de vier performers weet vooral Nada Gambier te overtuigen, met een eenvoudige blik of gebaar heeft zij het pubiek volledig in haar ban.

Untried untested is inventief en geestig en soms beangstigend.  Door de volharding waarmee de acties worden uitgevoerd en voortgezet, vlakt de spanning die de voorstelling aanvankelijk oproept jammer genoeg wat af. Het laat de toeschouwer enigszins wezenloos achter.

(foto: Phile Deprez)