Koud twee maanden na de Nederlandse première van de remake van haar voorstelling Ne me quitte pas komt de Vlaamse choreograaf Isabelle Beernaert al weer met een verse voorstelling. Dat kan natuurlijk niet goed gaan. Inderdaad achtte haar gezelschap de première, twee weken geleden in Stadskanaal, nog niet recensierijp. Dus togen we naar Assen, in de hoop dat alle puntjes nu wel op de i zouden staan.

We hadden misschien beter moeten weten. Als Isabelle Beernaert het in haar dans over mannetjes en vrouwtjes wil hebben is het al gauw van dik hout zaagt men planken. Ook in Unforgettable, One Night in Manhattan mag de clichéfabriek op volle toeren draaien. Onder het mom van ‘een rokerige nachtclub in het bruisende Manhattan’ worden aan de hand van jazz standards en opnieuw gearrangeerde popliedjes verhaaltjes opgedist over überstoere macho’s en sexy dames. Met een beetje goede wil zou je nog, aan de hand van de liedteksten, een dramatische lijn kunnen ontwaren maar dan moet je wel over heel veel verbeeldingskracht beschikken.

Het lijkt ook helemaal niet de bedoeling dat we meegesleept worden in een zinderende show. Unforgettable, One Night in Manhattan is een vergaarbak van vertrouwde evergreens als ‘Blue Moon, Take Five’ en ‘My Baby Just Cares For Me’ en recentere liedjes als Amy Winehouse’ ‘You Know I’m No Good’ en James Morrisons ‘You Give Me Something’, schijnbaar achteloos achter elkaar geplakt. In telkens een minuutje of vier moeten de dansers vooral in duetten hun dansjes doen. De enkele solo’s zijn vooral gegeven aan de mannen die dan wel uit Gene Kelly’s nalatenschap dan wel uit het hiphopvaatje mogen tappen. Ter meerdere eer en glorie van het vrouwelijk schoon, dat spreekt. Aan een vorm van spanningsopbouw is ondertussen niet gedacht.

Wat zonde van al het talent dat wel degelijk op het podium staat. Ivar Oosterloo, vijf jaar geleden finalist in The Voice of Holland, is niet Nederlands grootste zanger maar hij slaat zich zeer verdienstelijk door het repertoire heen. En hoe gefragmenteerd de voorstelling ook mag zijn, op veel  momenten zie je een stel geweldige dansers.

En wat zou je dat Frank Deruytter Quintet een echte rokerige nachtclub gunnen, zonder het keurslijf van dit programma. Zodat we meer van die momenten konden krijgen als die waarin Deruytter even woest los gaat op zijn saxofoon.