Allemaal leuk en aardig, die nieuwe computers en al dat dure speelgoed, maar laten we wel wezen: uiteindelijk gaat er niets boven rondsnuffelen in de kledingkast van je ouders. Kledingkasten – vooral die van grote mensen – bieden een zee aan mogelijkheden. Niet alleen zijn ze ideaal om verstoppertje in te spelen, ze zijn uitermate geschikt voor uitbundige verkleedpartijtjes.

Trui van regisseur Sanne Zweije is een fysieke jeugdvoorstelling die niet alleen de fantasie prikkelt, maar deze vooral viert. De voorstelling is een aaneenschakeling van transformaties, die in toenemende mate groots en episch wordt. Wat begint als een onschuldig potje verstoppertje ontaardt in een feestelijke parade van monsters en fabeldieren, die aan het kledingrek op de vloer ontspruit. Met als hoogtepunt een heuse giraf, die zijn lange nek nieuwsgierig over de tribune buigt. Een stok, een laars, een veger: objecten zijn maar net wat je wilt dat ze zijn. En daar kan uiteindelijk geen Pokémon tegenop.

Michiel Blankwaardt en Malou van Sluis zijn twee sterke fysieke spelers die hun publiek geen seconde uit het oog verliezen. De voorstelling had hier en daar nog wat meer gefocust kunnen zijn; zowel in dramaturgische opbouw was het soms wat te uitwaaierend, maar ook qua mise-en-scene valt er nog wel wat te winnen. Soms was het (zeker voor de achterste rijen in de tent) zoeken naar wat er te zien is.

Deels zal dit, naarmate het aantal speelbeurten vordert, vanzelf minder worden. Maar deze voorstelling lijkt ook meer baat te hebben bij een wat intiemere locatie. Een kleine vlakkevloer, of een klaslokaal – als schoolvoorstelling zou Trui niet misstaan. Het belang van het rechtstreekse contact met het publiek en de interactie die daaruit voortvloeit is bij deze voorstelling evident, en dat ging in de De Blauwe Hemel – een van de grotere tenten op het festival – nog wat te vaak verloren.

Foto: Saris & den Engelsman