De dansers van Ballet Black uit Londen hebben allemaal Afrikaanse of Aziatische wortels. De groep is opgericht omdat dansers met meer kleur bij de reguliere gezelschappen niet worden aangenomen. Als dat zo is, is dat natuurlijk een schande. De groep kwam met prima dansers naar het Holland Dance Festival.

Sinds Jungle Book weten we dat een emmertje water halen een ideaal flirtmoment biedt. Zij weigert nog even (pro forma?), maar in To Fetch a Pail of Water van choreograaf Kit Holder zijn Kanika Carre en Jacob Wye uiteindelijk een mooi verliefd stel. Het stuk begint met haar hoog op spitzen, terwijl hij elegante passen in haar richting maakt. Het heeft veel van een tot leven gewekt speeldoosje, zeker met de bijpassende pingelmuziek. Als die overgaat in elektroklanken, wordt de dans nauwelijks minder klassiek. To Fetch a Pail of Water is een keurig duet. De nogal tuttige behandeling die Ray Conniff een Chopin-nocturne gaf maakte het stuk niet pittiger.

Het tweede stuk, Dépouillement van Will Tuckett biedt ook volop smaakvolle duetten met lifts, sprongen, pirouettes en hoge handen die denkbeeldige watjes vasthouden. Door wat je over de groep weet ga je je afvragen of het iets betekent dat de helft van de dansers in het wit is en de andere helft in het zwart. Heel irritant. Ook hier geldt: goed gedanst, tegelijk lichtvoetig en krachtig.

Ballet Black zoekt met twee behoorlijk traditionele choreografieën (van witte choreografen) aansluiting bij de westerse traditie van het klassiek ballet en de voorzichtige evolutie daarvan. Een Hans van Manen was er niet in Engeland, daardoor ging het daar heel wat langzamer.

Het derde stuk past in de Britse traditie van de toneelmatige, verhalende dans. A Dream Within a Midsummer Night’s Dream van de Portugese choreograaf Arthur Pita zit zoals de titel doet vermoeden vol referenties aan Shakespeares Midzomernachtsdroom. Pita heeft de dwaaltocht van broeierige adolescenten door het magische woud nog wat exotischer gemaakt, en hun vlucht uit de stad neergezet als een mogelijkheid om aan de klassieke ballettraditie te ontsnappen.

Het stuk begint met Händels Sarabande in D minor. Statiger kan het niet. Dan komt met Yma Sumac de jungle binnen, en de jazz in de voorstelling. Een akelaversie van Puck (Isabela Coracy) gebruikt haar magische krachten om de liefdesrelaties tussen de personages in de war te schoppen. Daarbij klinken Amerikaanse musicalliedjes als Let’s Do It en Bewitched, Bothered and Bewildered. Op Lilac Wine van Jeff Buckley dansen twee mannen een mooi duet. Ook de in een ezel veranderde jongeman danst mee – de kunsten van Puck hebben hem een liefdespartner gegeven. Als de kortste, maar magische nacht afloopt, brengt Händel iedereen weer in het gareel.

Ballet Black lijkt me minder naar het Holland Dance Festival gehaald voor de opzienbarende choreografieën dan om een statement te maken tegen de apartheid in de Britse dans. Maar is dat zo? Het English National Ballet heeft Aziaten in dienst, maar inderdaad geen zwarte dansers. Voor hen is het ongetwijfeld een stuk lastiger om een plaats voor zich op te eisen in de traditionele danswereld. Helaas. Gelukkig is er Ballet Black, al zou de groep zich het liefst opheffen wegens overbodigheid. Zwarte dansers (en choreografen), verenigt u.

Foto: Bill Cooper