Binnen de vele stellen in de voorstelling Toen neuken nog gewoon was wordt veel, heel veel gepraat en geruzied over relaties. Kilometers lang en in sneltreinvaart. De enige keer dat er geneukt wordt, is tijdens overspel. Is praten wel de juiste manier om je relatie seksueel spannend te houden?

Volgens het therapeutenstel Liesbeth en Daniel de Klank (‘we hebben geen geheimen voor elkaar’) wel. Ze runnen het ‘relatieshift resort’ De Tamme Weide waar aan deelnemers wordt gegarandeerd dat na drie dagen therapie hun relatie weer spettert van de lust. Dat willen we allemaal graag zien, misschien steken we er nog wat van op, maar we geloven er geen barst van.

Het twintig jaar getrouwde boerenechtpaar in de relatiekliniek gelooft er ook niet in. Zij: Ik wil scheiden punt uit. Hij: Zij moet niet willen scheiden punt uit. Een ander stel worstelt met een kinderwens. En of dat geen stellen genoeg zijn, spelen Ingrid Wender en Minou Bosua ook nog eens zichzelf als het stel De Bloeiende Maagden. Over dat ze na vijf jaar weer samen een programma hebben. En waarom (‘Dit keer mag ik zingen’). En waarom bijna niet. En waarom het dit keer gaat lukken (‘Ik zal me altijd kwetsbaar opstellen’). Of juist niet (‘Ik ga niet mee in de visie die jij van me hebt.’). En over de mogelijkheid voor een vervolgprogramma.

Al die stellen worden door elkaar gespeeld (pruik op, snor af, pet op, jas uit) met een snelheid die je de hele avond bij de les houdt. Op het scherpst van de snede en op het randje van ruzie. Bovendien zijn de teksten soms van een verlegen makende openhartigheid. Voor de toeschouwer wel te verstaan. Want De Bloeiende Maagden kennen geen gêne en niks gaat te ver of te diep. Meesterlijk is de discussie/ruzie onder het stofzuigen (Don’t try this at home!). Dat de teksten hout snijden en de situaties herkenbaar zijn helpt ook de aandacht erbij te houden. Het is net als de ruzies van de buren. Vervelend, voor hen dan, maar zelf spits je je oren om niks te hoeven missen. De Bloeiende Maagden zijn in die categorie de best denkbare buren.

Wat het stuk werkelijk te behapstukken maakt is de bewegelijkheid op toneel, de afwisselende gezichtspunten, de soepelheid van argumenten, de wendbaarheid van de dader-slachtofferdynamiek, de inventiviteit om verwijten te vinden. Ze zitten geen moment stil. Er wordt niet rustig gepraat bij een kopje thee. Zelfs bij de therapeut staan er barkrukken waarop geen rust wordt gevonden. Alles gebeurt lopend, kruipend, rollend. En als de tekst even lijkt te stokken of de argumenten zich dreigen te herhalen is er altijd nog een karaoke-lied (met ook weer tekst breed op het scherm, maar dan in het Engels).

Het sprookje is dat uitgerekend het stel dat het moeilijkst met elkaar praat, juist door met elkaar te praten zijn twintigjarig huwelijk redt. Van de andere stellen is die uitkomst niet zeker. Een volgende voorstelling van de Bloeiende Maagden ook niet. Over de reden dat het vijf jaar heeft geduurd dat ze weer samen optreden, daarover bestaan onuitgesproken vermoedens.