Twee uur trekt hij er voor uit. De Britse komiek John Cleese die, zoals de titel van zijn show suggereert, voor de laatste maal zijn werk en leven toont aan de hand van talloze filmbeelden en anekdotes. Hoewel de sfeer van nostalgie in de zaal hangt, weet Cleese er een prima onderhoudende avond van te maken.

Voor John Cleese (1937) ligt er misschien nog weinig in het verschiet, behalve dan zijn wereldwijde tour met de kenmerkende titel The Last Time To See Me Before I Die. Die ironische zweem van zelfspot en grootheidswaan kenmerkt Cleese in al zijn werk, en ook nu nodigt hij het publiek uit tot een ‘spontaan ovationeel applaus’, nog voordat hij ook maar een enkel woord gezegd heeft. Om de jubelende stemming te bevorderen, toont Cleese gedurende de avond filmfragmenten van onder meer hitseries als Monty Python en Fawlty Towers. Hoewel een groot deel van zijn werk bekend oogt, weet Cleese er een frisse draai aan te geven door tussen de fragmenten door luchtig te vertellen over de totstandkoming van enkele scènes. Zo blijkt dat Monty Python op een bijzondere manier bij de BBC werd gepitcht en is Fawlty Towers gebaseerd op een komische ervaring van Cleese in Oslo. Het zijn fijne pareltjes in het rijke oeuvre van Cleese, die gemakkelijk passen in dit humoristisch college.

Toch is het niet alleen een avond van herinneringen ophalen en mopjes vertellen; Cleese vertelt met oprechte passie over het nut van humor. Zo erkent hij dat racistische grappen tot zijn favoriete genre horen, en begint hij direct over Belgen, Spanjaarden, Ieren en andere Europeanen. Het sterkst is echter zijn filmfragment waarin hij de Zweedse mentaliteit parodieert. Het nut van humor is volgens Cleese vooral dat het angsten kan wegnemen tussen mensen en groepen, dat het heersende taboes kan doorbreken waardoor spanningen afnemen. Zo maakt hij niet alleen (geslaagde) grappen over ziektes, maar ook over religie en de dood. Voor Cleese bestaan er geen heilige huisjes en kan humor voor een zalvende werking zorgen. De timing van Cleese is daarbij telkens fenomenaal, al zit zijn ouderdom hem soms in de weg door hinderlijk gebrabbel. Zijn toon blijft lichtzinnig van aard en zijn Britse, relativerende dictie werkt daarbij aanstekelijk. Het is te hopen dat het fysiek van Cleese het nog een tijdje volhoudt om de wereld op zijn eigen wijze te entertainen.