Ruim twintig jaar na de filmrelease haalt Stage Entertainment de musical The Bodyguard naar Nederland. De hoofdrol is voor de 22-jarige Romy Monteiro, die haar rol als superster helemaal waarmaakt. Verder is er in deze gemoderniseerde versie van de filmklassieker uit 1992 een grote rol weggelegd voor het decor.

De verhaallijn uit de film bleef grotendeels intact. Omdat superster Rachel Marron wordt bedreigd, wordt ze bewaakt door bodyguard Frank Farmer. Aanvankelijk is hun relatie strikt zakelijk, maar langzaam beginnen er gevoelens te sluimeren. Ondertussen laat de stalker haar niet met rust. Scriptschrijver Alex Dinelaris plaatste het klassieke verhaal helemaal in het nu: Rachel ervaart de druk vanuit de sociale media, de stalker opereert voornamelijk digitaal.

De opening Queen of the night zet meteen de toon. In een spectaculair vuurwerk van licht, rook en neon komt Rachel letterlijk van boven naar beneden zakken. Het toneelbeeld van Carla Janssen Höfelt is indrukwekkend in zijn veelzijdigheid. Van abstracte, popconcert-achtige beelden met lichtshows tot uiterst realistische projecties op schuivende panelen.

Met name de vernuftige decorwisselingen intrigeren: doordat alles in-, uit- of langs elkaar heen schuift kon regisseur Carline Brouwer de scènes strak aan elkaar monteren. Dat geeft een filmisch effect, en zo blijft steeds de vaart erin. Bovendien kan de stalker op die manier steeds ineens, uit het niets opdoemen, wat deze productie voor een musical een bijzonder hoog thrillergehalte geeft.

Want ook dat was opvallend. De rol van de stalker (Bram Blankestijn) is eigenlijk een niet zo interessante: het lot van een stalker is nu eenmaal dat het vermoeden van zijn aanwezigheid spannender is dan zijn aanwezigheid zelf. Maar de momenten waarop hij ineens op het podium verschijnt zijn perfect getimed. Vaak heb je geen idee waar hij vandaan kwam als hij ineens in een huis, kleedkamer, of midden in een choreografie verschijnt.

Met The Bodyguard debuteert Monteiro als musicalactrice. En hoe. Met haar dragende rol neemt ze bijna alle nummers voor haar rekening. Ze is een buitengewoon krachtige soliste met een dijk van een stem, die zowel ingetogen als uitbundig diepe indruk sorteert.

Frank Farmer werd op de première gespeeld door Mark van Eeuwen (die zijn rol dubbelt met Dave Mantel). Van Eeuwens bodyguard is innemend, goedlachs, soms zelfs een beetje sullig. Echt ondoorgrondelijk kun je hem niet noemen, maar juist in zijn aardsheid lijkt hij Rachel voor zich te willen winnen. En dat is toch een geloofwaardige vondst.

Het spel is over het algemeen groot aangezet en over de top (met een hilarische rol voor Patrick Martens als Rachels pr-agent Sy Spector), maar dat past perfect bij het opgeblazen wereldje van de showbizz. Daarmee nemen ze zichzelf ook lekker op de hak. Ook de choreografieën van Kim Dubby zijn sensationeel. En als Rachels zoon Fletcher steelt de jonge Jonathan Flohr met spectaculaire dans ieders hart.

Eigenlijk is The Bodyguard niet echt een musical: het is een theaterthriller annex theaterpopconcert. Het publiek in het Beatrixtheater is vaak ook het publiek in de scène. Dans en spel beperken zich niet tot het podium, maar vaak ook daarvoor, tussen het publiek. The Bodyguard bekijk je, en beleef je. En dat is een knappe prestatie.

Eén minpuntje dan: na al dat groots uitgepakt spektakel is de eindscène met de stalker ineens bijzonder knullig. Even leek de inspiratie op, en in een chaotisch en vooral vliegensvlug moment, waar Brouwer totaal geen focus aanbrengt, voltrekt zich een warrige ontknoping. Het is een einde dat een dergelijke productie niet verdient.

Foto: Roy Beusker en Annemieke van der Togt