Een pick-up met wat singletjes, dat is alles. Daarnaast een vrouw. Ze kijkt niet ongelukkig, maar haar gezicht draagt de vermoedens van verdriet met zich mee. De glimlach is wrang. Het openingsbeeld spreekt: we kijken naar iemand bij wie het allemaal anders is gelopen dan ze had gewild. Genoeg aanknopingspunten tot herkenning.

In de theatermonoloog Stripped blikt Sarah Ringoet terug op haar voorbije liefde. Het is een drie kwartier durende opsomming van momenten, objecten en gevoelens. Het idee van deze solo: ze wil alles terug. Niet alleen alle spullen, ook alle herinneringen. Door dit alles te benoemen schetst ze een beeld van een eeuwigdurende, maar niettemin stukgelopen liefde.

Herinneringen zijn er in alle soorten en maten. Een grasmaaier, de flesopener van Café ‘t Hoekske, die dag op de vlooienmarkt in Brussel. Alles moet terug. Waarom? Dat is aan ons. Wellicht om het allemaal te kunnen vergeten, om de pijn uit te vlakken. Maar waarschijnlijker om te hergebruiken bij een volgende liefde, die ook weer eeuwig is, zoals altijd, voor zo lang het duurt.

Haar spel is ingetogen, haar tekstbehandeling droog. Alle ruis wordt weggehaald en we kunnen ons volledig focussen op de inhoud. Elke zin staat voor een herinnering, maar door de veelheid krijgen we niet de tijd om alles in onze fantasie te construeren. De ene herinnering blijft om onbeduidende redenen wel hangen, terwijl een ander meteen vervliegt. Het is een mooi effect van deze vorm dat naderhand iedereen waarschijnlijk andere anekdotes heeft beleefd. Bovendien is het bewonderenswaardig dat ze haar publiek uitdaagt om zoveel invulling aan haar verhaal te geven.

Het thema is herkenbaar en het is fijn dat Sarah Ringoet het klein houdt. De gedetailleerde omschrijvingen werken het best, daarachter vermoeden we graag hele verhalen. Toch komt de voorstelling, ondanks de mooie vorm en het literaire gehalte van haar tekst, niet helemaal tot haar recht. De herinneringen die ze kiest, de momenten die ze beschrijft, ze zijn bij elkaar net te algemeen. Door welke futiliteit zijn deze twee mensen ooit bij elkaar gekomen? En welke zorgde uiteindelijk voor hun breuk?

Twee keer onderbreekt ze zichzelf door een plaatje te draaien op de pick-up. Liedjes van vroeger, die bij ons ook weer herinneringen oproepen. Terwijl Sarah Ringoet op het podium waarschijnlijk terugdenkt aan haar oude liefde, passeren er in de gedachten van het publiek ongetwijfeld een hoop verloren, vergeten en vergeefse liefdes.

De voorstelling bestaat, met haar voortdurende tekstuele opsomming en het draaien van oude, tot weemoed stemmende liefdesliedjes, eerder uit herkenning dan uit verrassing. Door haar verhaal in deze vorm te gieten schept ze vanzelf een afstand, en die staat soms meer in de weg dan in dienst van de voorstelling. Ze geeft weliswaar steeds meer invulling aan haar verloren liefde, maar zijzelf, de vrouw die daar staat, in het hier en nu, blijft dezelfde.

Al het verdriet dat ze met zich meedraagt ten spijt, lijkt het personage in deze drie kwartier niet van zijn stuk te brengen. Was er maar heel even, hoe klein ook, een moment dat ze uit haar vorm valt, het bedachte loslaat en emoties toelaat. Sarah Ringoet kan ongetwijfeld met een subtiele verandering in haar mimiek werelden verzetten.