Filosofische vraag: is ieder mensenleven interessant genoeg om een theatervoorstelling van te maken? Grote kunstliefhebbers roepen nu spontaan dat een goed kunstenaar iedereen kan omvormen tot de gedroomde protagonist, desnoods bijfiguur. Wie langer nadenkt, voegt daar misschien aan toe: ‘Oké, maar dat levensverhaal moet dan wel voldoende herkenbaar óf uniek zijn om zijn publiek te blijven boeien’. Daar is vast wel weer iets tegen in te brengen, maar dat voert nu te ver, want Sophie heeft niet zulke filosofische pretenties.

Sophie: een leven in 12 scènes is de nieuwe voorstelling van DeLaMar Producties in regie van Antoine Uitdehaag met Tjitske Reidinga in de titelrol. Zij speelt Sophie, een vrouw die opgroeit van olijke achtjarige tot bedachtzame tachtiger. Het ‘bijzondere leven van een gewone vrouw’, aldus de flyer. Ontkomen we toch niet aan die filosofische vragen: want hoe ‘gewoon’ is Sophie en hoe ‘bijzonder’ haar leven? Om niet meteen in Happinez-clichés te vervallen (‘ieder mens is uniek’): eigenlijk is Sophie’s leven, zoals beschreven door Roos Ouwehand, niet heel bijzonder. In ieder geval niet bijzonderder dan het leven van menig Nederlandse vrouw. Sophie groeit op, is opstandig en bij vlagen meegaand, soms (on)gelukkig, ze ontmoet een man of twee, krijgt kinderen en uiteindelijk sterven geliefde naasten. Sophie heeft geen spectaculaire familiegeheimen, geen duizelingwekkende inzichten die geen ander eerder had. Sophie is, inderdaad, een hele ‘gewone vrouw’.

Waarom dit nu relevant is, vraagt u? Omdat Sophie het vooral moet hebben van haar verhaal: het levensverhaal van die ‘gewone vrouw’ met een ‘bijzonder leven’. Een levensverhaal dat an sich niet zo spannend is, maar – tegenstrijdig genoeg – toch niet verveelt. Het voorstellingsconcept is mooi uitgewerkt: de losse levensjaren worden achter elkaar ten tonele gebracht. Reidinga stapt zo van de ene de andere levensfase in, verouderd zienderogen (overigens alleen in kleding en maniertjes, de make-up verandert niet). Achterop het toneel verkleedt zij zich steeds, volledig zichtbaar voor het publiek. Dan wordt, in schemerdonker voor haar, ook de slaapkamer aangepast aan haar nieuwe levensfase. Zo hink-stap-springt Sophie door de jaren, steeds terugkerend naar die slaapkamer in het ouderlijk huis. Een cadans waarbij Reidinga steeds een andere toon vangt en er op los charmeert. Ook (jeugdvriendje) Frederik Brom en (moeder) Ria Eimers spelen prettige personages. Goed, filosofische noten kraken we er niet mee, maar dat pretendeert Sophie ook nergens. Sophie is gewoon een charmant personage in een (misschien niet heel bijzondere, maar toch zeker) leuke voorstelling.

Foto: Leo van Velzen