In 2010 en 2011 creëerde de Canadees-Vlaamse choreografe Ula Sickle solo’s voor twee Congolese dansers; Jolie Ngemi en Dinozord. Belangrijk element in beide solo’s is de soundscape die live wordt gemaakt. De twee choreografieën weerspiegelen elementen uit de hiphop en de Congolese hedendaagse dans en waren te zien tijdens Festival De Keuze in Rotterdam.

Solid gold wordt gedanst door Dinozord, een danser die we al eerder zagen in het werk van de Congolese choreograaf Faustin Linyekula. Inmiddels creëert deze danser ook zijn eigen werk met ondersteuning van een Frans netwerk. Dinozord heeft roots in de hiphop, hij vermengt deze stijl met traditionele Afrikaanse dans en elementen van show. Danseres Jolie Ngemi is eveneens autodidact en gebruikt  populaire Congolese dansvormen, die geïnspireerd zijn door dansen uit muziekclips en nachtclubs.

Ngemi pakt haar publiek direct in met ingehouden geluidjes en bewegingen. Ze slaakt korte kreten en draait verleidelijk met haar heupen. De gelaagde sound die gaandeweg haar solo, Jolie, ontstaat doet nog het meeste denken aan het geluid van de Brusselse zanggroep Zap Mama. Jolie begint licht, vrolijk en uitdagend, maar wordt ernstiger in het tweede deel. Op het toneel schijnt slechts een enkele lamp en Ngemi’s bewegingen worden introvert. Het is een ernst die wat moeilijk te volgen is, aangezien we haar taal – dat wil zeggen de gezongen woorden – ook niet verstaan. Het doet niets af aan de presentatie van de danseres, die binnenkort haar opleiding start aan de PARTS academie in Brussel.

Trillend met zijn lichaam vangt Dinozord aan, zijn rug naar het publiek. De solo die Sickle creëerde voor Dinozord volgt de omgekeerde weg en vangt uiterst serieus aan. Solid gold speelt met de codes van de hiphop; de macho houding en de stereotiepe bewegingen. Samen met muzikant Yann Leguay creëren danser en choreograaf een muzikale choreografie, die de anders zo geïsoleerde bewegingen uit de hiphop fijntjes verbindt. Beweging en live gesampled geluid gaan met elkaar aan de haal, waardoor steeds nieuwe ritmes ontstaan. Niet alleen door het schuiven of stampen van de voeten, maar ook bijvoorbeeld door het geluid van Dinozords adem. Soms is het geluid zo merkwaardig vervormd dat niet eens duidelijk wordt op welke manier de danser het produceert.

Het zijn bescheiden solo’s die Sickle hier toont, maar ze markeren haar choreografische precisie. Dankzij het werk van Leguay overstijgt het materiaal zichzelf, maar wat ook niet onderschat mag worden is de muzikaliteit van deze twee bijzondere Congolese dansers.

Op de foto: Solid gold