Een huisvrouw in een schort maakt verbinding. Een callboy met pruik verschijnt op het scherm – hij zit ook op het podium, voor een camera. Het begin van een intiem moment. Maar tegen alle verwachtingen in, vraagt ze met hese stem: ‘What is military’s impact on nature and environment?’ De jongen begint te vertellen. Ze hijgt en kreunt bij zijn antwoorden, komt bijna tot een hoogtepunt zodra hij haar, met een verleidende blik in de videocamera, zegt: ‘Fear doesn’t kill you, but it keeps you from living.’

Deze vervreemde scène – halverwege Short Wave Apocalypse or the Box – is meteen een van de meest concrete. De voorstelling is een verzameling beeldenreeksen, danssequenties en scènes rondom technologie en militarisering, die associatief aan ons voorbijtrekt.

Openingsbeeld: op de achtergrond zijn we, op een videoscherm, een vrouw – of is het een avatar? – dolen door een bos. Niet veel later komt ze live het podium op. Ze loopt naar een klein, vierkant doosje, dat daar al de hele tijd op een verhoging stond en al snel de aandacht trok. Een ongedefinieerd stuk elektronica, met drie knoppen. Een doos van Pandora, dit symbool voor alle technologie.

Dat apparaat staat steeds centraal in de scènes. Wat nu precies de functies zijn blijft onduidelijk, of verandert steeds. Doet er ook niet toe. Techniek, dat is het. Dus duiken we er op af. Want zo zijn we.

Real Collective Madness maakt discipline-overschrijdend theater, op het snijvlak van dans, theater, video en muziek. Surrealistisch en apocalyptisch is hun werk, heel sferisch en dan ineens verrassend concreet. Bijvoorbeeld de YouTube-video Helene’s tips for the apocalypse die ineens voorbij komt. In alles staat de verslavende obsessie van technologie centraal.

De teksten zijn helaas niet altijd even verstaanbaar, waardoor er waarschijnlijk flink wat duiding verloren gaat. Maar de veelzijdige benadering, de vanzelfsprekende (en sterke) overschrijding van de kunstdisciplines en de meerduidig interpretabele scènes zetten absoluut aan het denken.

Foto: Rachel Monti