‘Een simpele amuseur, volkspoëet, filosoof van de levensblijheid.’ Samen met Wim Sonneveld en Wim Kan behoorde hij tot de Grote Drie van het naoorlogse cabaret. Toon Hermans. Hij zou dit jaar honderd zijn geworden.

In de schaduw van Toon Hermans is een eervolle hommage aan Toon Hermans (1916-2000), geïnitieerd door zijn voormalig manager Herman Van Hove. Samen met zangeres Lissa Meyvis – waarover later meer – bedacht hij dit avondvullend eerbetoon aan zijn jeugdheld.

Van Hoves verhaal is de rode draad van dit programma. Vanuit een gemakkelijke fauteuil rechtsvoor op het podium, vertelt hij rustig en soms zichtbaar geamuseerd het verhaal dat begint bij een zenuwachtige reis van het Vlaamse Kalmthout naar Bosch en Duin, de villawijk nabij Zeist, waar Hermans woonde. Van Hove was uitgever, voornamelijk van tijdschriften over fiscaliteit en sociale wetgeving. Hermans wilde dat hij een kunstboek met zijn schilderijen uitgaf. Van Hove blufte zich er wat doorheen. Maar voor ‘ie het wist, was hij niet alleen zijn uitgever, maar ook chauffeur, manager en goede vriend.

Van Hove tekende zijn herinneringen aan de laatste negen jaar van Hermans’ leven, dat hij van dichtbij mee heeft mogen maken, in een aanstekelijke vertelling op. Beheerst, steeds vanuit zijn stoel, zonder enige opsmuk, hooguit met – nog steeds – oeverloze bewondering voor de cabareticoon. Maar niet uitsluitend verheerlijking, ook de zakelijke, harde en onredelijke kant van de conferencier – bijvoorbeeld zijn meedogenloze karakter tijdens soundchecks vooraf – passeren de revue. Maar steeds vol warmte verteld.

Van Hoves verhaal wordt geregeld onderbroken door bekende liedjes van Hermans, en daarin overstijgt deze hommage zichzelf. De kraakzuivere adaptaties van de jonge Meyvis, met haar prachtige volle stemgeluid, zijn zonder uitzondering fenomenaal: ingetogen maar onbevangen trekt ze Hermans’ poëtische eenvoud trefzeker naar zich toe. Wat een ontdekking, deze jonge en nagenoeg onbekende Vlaamse vrouw. Ze wordt bovendien geholpen door een subliem spelende band, onder leiding van Pol Vanflenteren, die prachtige, theatrale arrangementen schreef. ‘Het kost een paar centen, maar dan heb je ook wat’, zou Hermans zeggen.

In de schaduw van Toon Hermans is een geslaagde ode, die niet probeert Hermans te imiteren, maar die zijn leven en werk viert. Geen vernieuwende kleinkunstvoorstelling, de afwisseling verhaal-liedje houdt standvastig vol en Van Hove interacteert nauwelijks met de zaal, maar Hermans brengen ze tot leven. In bekende liedjes en nieuwe verhalen.