Acteur en theatermaker Saman Amini, die Iran ontvluchtte op elfjarige leeftijd, heeft zijn levensverhaal al vaak verteld. Zo vaak zelfs dat hij in de uitzending bij Humberto Tan vermoeid ‘gaan we dat verhaal weer hebben’ kreunde. Toch blijft zijn achtergrond – zo actueel als de asielzoekersproblematiek natuurlijk is – een goede voedingsbodem voor artistieke creaties. Na onder meer een rol in Daria Bukvić’ hitvoorstelling over vluchtelingen, Nobody Home, duikt het onderwerp nu veelvuldig op in zijn Parade-voorstelling Samenloop van omstandigheden. Maar dit keer deelt Amini ook andere flitsen uit zijn verleden, in een sterk autobiografische performance.

Samenloop van omstandigheden bestaat uit een tiental nummers, die door de soepele overgangen samensmelten tot één lange soundtrack. Laverend tussen rap-coupletten en singer-songwriteruithalen schetst Amini zijn verleden: de band met zijn moeder, met zijn vader die er nauwelijks was en hoe het is om te wonen in een land dat niet (meteen) als ’thuis’ voelt. Hij vertelt over jeugd en twijfels, maar schrijft ook een brief aan een kleine jongen, die minder geluk had in zijn overtocht naar een beter leven.

Het zijn persoonlijke verhalen, die Amini met kracht de Parade-tent in slingert. Met baard, bolhoed en microfoon, omringd door muzikanten Jelle Huiberts, Chelsea Laverne en Martin Verheesen. De zwart-witanimaties van Huig van den Hoofdakker maken de strak vormgegeven performance af. ‘Ik heb een vriend mee gebracht’, knikt Amini op een gegeven moment naar een projectie op de achterwand, ‘ik hoop niet dat jullie het erg vinden.’ Een jongetje met piekerig haar wandelt achter hem langs, de heuvels deinen. Is het de jongen van de brief?

Er gebeurt dus veel op die kleine vloer, maar je wilt toch vooral Amini niet uit het oog verliezen, intrigerend met zijn krachtige podiumpersoonlijkheid. De teksten rollen soepel van zijn tong, zijn zinnen zijn scherp en maken indruk. Toch ontstijgen de meeste verhalen de autobiografische sfeer niet, en dat is jammer. Amini blijft heel dicht bij zichzelf in Samenloop van omstandigheden, misschien iets té dichtbij.

Foto: Casper Koster