Aan de Romeo & Julia van Lucas De Man voor Het Zuidelijk Toneel is een uitgebreid onderzoek voorafgegaan onder jonge mensen in Nederland, die zijn gevraagd naar hun ideeën over de liefde. De keuzevrijheid is groot, maar er is ook veel angst, bleek hieruit. De angst om over te blijven, maar zeker ook de angst om je over te geven of voor de liefde iets anders op te geven.

Die beklemming sijpelt door in de voorstelling: die houdt net als de geliefden meerdere opties open. Het beeld is als de setting voor een schuttersstuk, de band is strak en goed, de tekst is eeuwenoud en altijd nog aansprekend, maar het centrale verhaal lijkt niet altijd centraal te mogen staan. 

Een van de sleutelscènes is het feest waarop Romeo en Julia elkaar voor het eerst zien. Het is op de première het eerste moment waarop de energie op het toneel goed gefocust raakt. De personages komen los op het feest en de fijne funky band rondom Nik van den Bergs Tebaldo stuwt hun hartslag op, net als die van het publiek. Het toneelbeeld van Pascal Leboucq wordt verrijkt met een geweldig adelaarsnest. Maar de blikken van de twee verliefden op het voortoneel en de inventieve bewoordingen waarmee ze elkaar in pure verrukking aftasten zijn te subtiel tegenover dit geweld in beeld en geluid. De zanger staat pal tussen de twee in met zijn vette bas. De grote liefde lijkt ineens zo groot nog niet.

Hiertegenover staat dat de keuze om de weerstand tegen de liefde meer vanuit de twee hoofdpersonen zelf te laten komen, en minder vanuit dwang door de families, wél werkt. De balkonscène – bovenin het adelaarsnest – wint aan kracht doordat Julia’s twijfel een innerlijk gevecht is. An Hackselmans is een mooie, sterke, denkende Julia. Haar vertrouwenspersoon is hier haar beste vriendin en geen verzorgster, wat de relatie tussen de twee vrouwen veel eigentijdse dynamiek geeft en duidelijk maakt dat Julia een volwaardig leven heeft waar nu alleen nog de liefde aan ontbreekt. Wanneer ze tijdens de trouwceremonie het contract regel voor regel uitspelt, zijn Romeo’s ongeduld en frustratie bijna tastbaar. En wanneer ze Romeo bijna als een gewond kind optilt, later, in hun met doem beladen enige nacht samen, is het duidelijk: er is heel veel voor nodig om deze vrouw omver te blazen. Het is een prachtig beeld en een gevoelige scène.

De Romeo van Sanne den Hartogh is impulsief. Hals over kop, als de schemerlamp die omgedraaid boven zijn stoel hangt, beslist hij om helemaal te gaan voor deze vrouw. Hij wil nu en voor altijd bij haar zijn. Ook hij is sterk doordat zijn vermogen tot overgave dicht onder de huid zit. Het geeft hem een gevaarlijke kant. Hij maakt fouten en zet daarmee de gebeurtenissen in gang. De tegenstelling met Julia is sterk en weerspiegelt de centrale vraag ‘wat kies je als alles kan?’ Maar zijn impact blijft lastig te vatten in de veelheid aan andere elementen.

De star-crossed lovers zijn bevrijd van de knellende familieband, maar voor de voorstelling was een wat strakkere keuze bevrijdend geweest.

Foto: Phile Deprez