Aan weerszijden van het toneel hangen twee metershoge banieren met het logo Fretz 2025. Johan Fretz is er duidelijk over. Over twaalf jaar wil hij minister-president van Nederland worden. Met spindoctor annex running mate Marcel Harteveld als sidekick. Onder het motto ‘de oude ideeën zijn dood, de nieuwe zijn nog niet geboren’ maken zij als startpunt naar die verkiezingen Revolte.

Fretz en Harteveld groeiden op in de jaren negentig. Wim Kok was minister-president. Paars regeerde en Nederland was eigenlijk wel zo’n beetje af. Nu is het 2013 en crisis. Politici roepen om het hardst dat Nederland sterker uit de recessie moet komen. Alsof het ooit weer zal worden zoals het was. Fretz verwondert zich over deze kalmeringspolitiek. Het is zaak om überhaupt uit die crisis te komen, stelt hij. En daarvoor is een verandering nodig, een revolutie.

Revolutie begint met verwondering, twijfel en vooral met hoop. In het door Michiel de Regt geregisseerde Revolte, hun tweede avondvullende programma, kijken De Gebroeders Fritz vanuit deze drie-eenheid naar de politiek. Johan Fretz, als aankomend minister-president, is charismatisch, ambitieus, enthousiast en oprecht. Een kruising tussen Obama en Tofik Dibi. Oplossingen heeft hij niet, maar hij verwondert zich over wat er allemaal niet deugt in dit land. Van Marianne Thieme, die zich druk maakt over het lot van de kip, tot het briefje van ‘landbouwlaaf’ Henk Bleker aan Mauro.

Marcel Harteveld speelt als spindoctor vooral een bijdragende rol, van sussend tot boosaardig. Als Fretz te negatief of te fanatiek wordt in zijn ogen, verzoekt hij hem om het vooral gezellig te houden, want daar houden Nederlanders van. Maar hij draait zijn hand niet om voor een staatsgreep met geweld. Of om een cynische parodie te zingen op het alternatieve volkslied, de Van Tijn & Fluitsma-hit 15 miljoen mensen.

Revolte is een snelle, soms stand-up-achtige voorstelling met veel liedjes en muziek. Is Fretz degene die in de scènes overheerst, Marcel Harteveld domineert het muzikale gedeelte. Hij speelt gitaar en zingt het grootste deel van de liederen. Muzikaal wordt het duo bijgestaan door gitarist Edoardo Righini.

De stemmen van de twee cabaretiers kleuren goed bij elkaar. Door het gebruik van alleen gitaren neigen de liedjes eenvormig te gaan klinken. Een grotere muzikale bezetting of afwisseling zou geen kwaad kunnen. Nu komt de afwisseling vooral door een paar goede rapnummers, zoals die waarin de herinnering aan de jaren negentig in een aantal trefwoorden langskomt.

Revolte is vooral serieus cabaret. Er zit humor in de voorstelling, maar die lijkt niet vanzelf te komen. Johan Fretz heeft de lach niet aan zijn kont hangen, om het zo maar eens uit te drukken. Er zijn gelukkig goede, onverwachte grappen. Maar daar staan ook missers tegenover. Zoals die over Emile Roemer, groot geprojecteerd op het verkiezingsaffiche van de SP: ‘Hij kijkt alsof hij denkt: ik heb een scheet gelaten.’ En zo zijn er meer. Ook jammer dat er een paar slordigheden in de voorstelling zitten. Zo wordt Peter Heerschop nog als medewerker aan Ik hou van Holland opgevoerd, terwijl hij daar al enkele jaren niet meer te zien is.

Johan Fretz wil minister-president worden en Marcel Harteveld zijn running mate. Daarvoor hebben zij nog een lange weg te gaan. In elk geval heeft hun voornemen een voorstelling opgeleverd die nieuwsgierig maakt naar het verdere verloop van hun ambities en voorstellingen.

(foto: Aaron van Valen)