U kent ‘m vast: Henk. Het is de man die u niet wilt zijn, de man naast wie u als vrouw niet elke ochtend wakker wilt worden. Die treurige man van verderop in de straat, met dat nietszeggende autootje en dat suffe baantje. Van wie u altijd zegt: ‘Als ik zo word, ga ik mezelf verhangen.’ En intussen weet u dat u al een beetje (met) een Henk bent, of hard op weg. En daar lacht u dan maar om.

Daarom is het goed dat het duo Schudden in zijn tiende theatervoorstelling Henk in zijn volle gebrek aan glorie aan ons presenteert. Zowel thuis, bij zijn vrouw en met de buren, als op zijn werk als lulletje rozewater bij een winkel in huishoudelijke artikelen. Waar de chef zelfs zijn naam vergeet als hij nog maar de enige werknemer is.

Henk ondergaat het allemaal lijdzaam. Zijn leven gaat als een nachtkaars uit. Verzet komt alleen ’s nachts, in zijn nachtmerries. Dan is Henk de stoere held, de redder van de wereld, de wreker. En het mooie van Henk is: hij begint deze voorstelling als een typetje, een lullig mannetje uit een stripverhaal, maar hij wordt allengs een personage waarmee je te doen krijgt.

Dat soort mensen op een cabaretpodium neerzetten kunnen Emiel de Jong en Noël van Santen als geen ander. Het tragikomische verhaal is hun specialiteit geworden. In (Perrongeluk) Henk acteren De Jong en Van Santen het leven van de antiheld en zijn plaaggeesten weer uiterst vaardig bij elkaar, in een zeer ingenieus houten decor. Dat op het eerste gezicht gewoon een schuin aflopend extra podium op het podium lijkt, maar in de anderhalf uur die volgen een bewonderenswaardig multifunctioneel bouwwerk blijkt te zijn.

Ze komen tevoorschijn uit luikjes, hun hoofden steken plots op voor huisjes met een tuintje, het verandert in een slaapkamer met twee schemerlampjes, ronde houten schijven worden gebruikt als autostuur of worden ineens een ouderwetse pick-up, waarop Henk stiekem muziek van Jimmy Hendrix draait en dan luchtgitaar spelend de rockster uithangt. Een luik kan Henks auto verbeelden, een ander luik een open motorkap en even later Henks open doodskist. Waarnaast de buurman en Henks chef toespraken houden waarvan je alsnog de tranen in de ogen springen. Aan Henks dood zelf is namelijk zo weinig verloren gegaan dat er geen traan om gelaten hoeft te worden.

De timmerman die met dit ingenieuze decorstuk aan de gang is geweest verdient op zich al een deel van het applaus dat (Perrongeluk) Henk in ruime mate toekomt. Het is weer een pareltje van Schudden. En wat de titel van dit programma betreft: De Jong en Van Santen werkten aan een nieuw programma met de titel Perrongeluk. Naarmate het schrijfproces vorderde begon ene Henk steeds meer ruimte te eisen. Bijrol werd hoofdrol en Henk wilde zijn naam op het affiche, in de titel. En zo is Henk dit en volgend theaterseizoen dus een loser met een eigen realitysoap.

Foto: Bob Bronshoff