Hoe spannend de dialoog tussen danser en pianist ook is, de voorstelling Passione in Due roept ook vragen op. Vanwaar de groot geprojecteerde neushoorn aan het einde? En waar komen de zeven noodzakelijkheden precies vandaan?  Daar waar pianist en componist Franck Krawczyk in zijn woordeloze transcriptie van de Mattheus Passie van Bach veel ruimte geeft voor interpretatie, probeert de dans de vervallen teksten in te vullen met theatrale capriolen. Passione in Due is zichtbaar een vervolg op het theatrale  La Commedia, Emio Greco | PC’s  laatste voorstelling.

Greco is zijn eigen stalmeester, in colbert en gouden glitterpak kondigt hij het eerste deel van de voorstelling aan door de microfoon: ’I need to tell you that my body is curious about everything and I, I am my body.’ Elk van de zeven delen van Passione in Due wordt aangekondigd met een korte zin, ze vertegenwoordigen de zeven noodzakelijkheden. Na de zeven deugden en de zeven zonden, die de leidraad vormden in La Commedia, heeft dramaturg Pieter C. Scholten nu een structuur bedacht van zeven noodzakelijkheden. Waar ze precies op berusten is niet duidelijk, maar de zeven tempi die Krawczyk eraan koppelt geven een heldere muzikale structuur.

De clownsneus, het zaagsel op de grond, de mimische bewegingen, veel van het materiaal uit La Commedia keert terug in het bal-cabaret van Passione in Due. De voorstelling is een oprechte dialoog tussen dans en muziek. Dat de voorstelling in samenspraak tot stand is gekomen is voelbaar, Greco en Krawczyk vullen elkaar aan en dagen elkaar uit. De interactie tussen de twee leidt tot komische scene’s. Krawczyk schroomt niet om zijn lichaam in te zetten en Greco kruipt met regelmaat achter de piano, desnoods met zijn billen dwars op de hoge toetsen. Passione in Due is een ware opvolger van het dansconcert In Visione (Holland Festival 2008), een productie waarin beide kunstenaars zich al in de Mattheus Passie verdiepten.

Passione in Due laat een innerlijke tweestrijd zien. Een danser die zijn publiek wil vermaken, maar tegelijkertijd geen raad weet met zichzelf. Een danser die zijn publiek, dat aan beide zijden op  het podium zit, aanraakt en soms zelfs op iemands schoot zit. Clown, stripper, vuurspuwer, entertainer, offerdier – Greco’s rol krijgt verschillende gedaanten. Zijn slapstickachtige motoriek halverwege de voorstelling lijkt verdacht veel op die van Charlie Chaplin. Helemaal als hij ook nog eens als een malle idioot in de klankkast van de piano rommelt.

Het laatste concert van een rockster, het laatste optreden van een vallende dictator, associaties zijn er genoeg. Ook het werkelijke verhaal krijgt een plek in de symboliek. Doordat Greco voortdurend in een rol kruipt en nooit zichzelf  is, is de pathos groot en bij tijd en wijle ook hol. Dat Greco zijn eigen persoon niet ter discussie stelt is een gemiste laag. Maar behalve dat is Passione in Due een intrigerende voorstelling, vooral ook door de de bijdragen van Franck Krawczyk, die niet alleen een mooie, sobere bewerking heeft gemaakt van de Mattheus Passie, maar als performer een ontnuchterend contrast biedt aan de theatrale streken van Emio Greco.